Του Σωτήρη Σιδέρη
Ο τουρκικός εθνικισμός έγινε αχαλίνωτος με την εισβολή στην Συρία και την δημιουργία ζώνης ελέγχου με την βοήθεια της Ρωσίας και την στήριξη της ΕΕ, των ΗΠΑ και του Ιράν. Στην Λιβύη περίπου έγινε το ίδιο, αλλά τώρα έχει και εκεί αντιπάλους. Στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο, είναι η πρώτη φορά που η Άγκυρα συναντά την διεθνή άρνηση στα σχέδιά της, έχει απέναντί της οργανωμένες Ένοπλες Δυνάμεις και όχι άτακτους, η Δύση δεν θέλει να αυτοκτονήσει και να καταρρεύσουν οι θεσμοί ασφάλειας, η Γαλλία δεν θέλει να χάσει την επιρροή της στη Μεσόγειο. Αυτοί είναι μερικοί από τους σοβαρούς λόγους που στέκονται εμπόδια στο πολεμοχαρές δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας. Και όσο το καθεστώς Ερντογάν δυσκολεύεται , τόσο πιο επιθετικό γίνεται , τόσο πιο εμπρηστικές γίνονται οι δηλώσεις τους, τόσο πιο ευερέθιστοι στέκονται μπροστά στις κάμερες και παραληρούν, κοιτάζοντας όχι μόνο προς την Ελλάδα , αλλά και στο εσωτερικό τους.
Του Σωτήρη Σιδέρη
Για μια ακόμη φορά η Ελλάδα εισέπραξε δηλώσεις στήριξης από το Συμβούλιο Υπουργών και όχι αποφάσεις κατά της Τουρκίας. Η υποτονική σε κάθε συμβούλιο και σε κάθε περίπτωση συμμετοχή και παρουσία του Νίκου Δένδια, σε συνδυασμό με το μηδενικό σχεδόν ειδικό βάρος της χώρας στην ΕΕ , επιβεβαιώνονται δυστυχώς καθημερινά. Σε βαθμό που οι δηλώσεις στήριξης και κατανόησης από την Μέρκελ, τον Μπορέλ και άλλους να ακούγονται ως σαρκασμός. Ο χρόνος όμως τρέχει και η Ανατολική Μεσόγειος θυμίζει ηφαίστειο πριν την έκρηξη.
Του Σωτήρη Σιδέρη
Οι συνθήκες στην πολιτική αλλάζουν, αλλά οι κανόνες ηθικής στην πολιτική παραμένουν αναλλοίωτοι εδώ και αιώνες. Με την επίκληση της αλλαγής των συνθηκών στην πολιτική , επιχείρησαν να διασωθούν αμέτρητοι πολιτικοί καθώς δεν είχαν άλλο τρόπο να δικαιολογήσουν την αμετροέπειά τους και την χωρίς αξιοπιστία προσωπικότητά τους. Πολλές φορές έκρυβαν την αμετροέπειά τους πίσω από πατριωτικές κραυγές, αλλά οι κραυγές δεν είναι για καθημερινή χρήση. Ο λαός μπορεί να υποκλιθεί στην ηθική του πατριώτη , ποτέ όμως στον αγοραίο πατριωτισμό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Γιώργος Κουμουτσάκος και η Ντόρα Μπακογιάννη , είναι οι πλέον κραυγαλέες και προκλητικές περιπτώσεις που βρέθηκαν το τελευταίο διάστημα στο προσκήνιο για τις διαρκώς μεταβαλλόμενες θέσεις της κυβέρνησης στην εξωτερική πολιτική. Η διαμάχη που προκάλεσε ο Αλέξης Τσίπρας στη βουλή, είχε τα χαρακτηριστικά μιας ηθικής μάχης.
Παρά την ελπίδα του Χάϊκο Μάας ότι η Ελλάδα και η Τουρκία είναι έτοιμες για διάλογο, οι συναντήσεις τους σε Αθήνα και Άγκυρα δεν οδηγούν προς το παρόν σε αυτό το συμπέρασμα. Η ελληνική κυβέρνηση διαμήνυσε δημοσίως ότι δεν δέχεται διάλογο υπό το κράτος απειλών και των συνεχιζόμενων προκλήσεων, θέτοντας πολύ συγκεκριμένους όρους για την διαπραγμάτευση. Εξηγώντας επίσης ότι η Συμφωνία με την Αίγυπτο θα κυρωθεί από την ελληνική Βουλή. Η απάντηση της Άγκυρας δια του Μ. Τσαβούσογλου ήταν εξαιρετικά άγρια. «Αυτή τη φορά θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί και δεν θα είναι ατύχημα» δήλωσε ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών, εξαπολύοντας ευθέως απειλή για θερμό επεισόδιο, παρουσία του αμήχανου Γερμανού υπουργού-διαμεσολαβητή. Φαίνεται ότι ο Χάϊκο Μάας μπήκε στα βαθιά, συζητώντας όχι μόνο την διαδικασία αλλά και μέρος τουλάχιστον της ουσίας, τα όσα δηλαδή θα εξετασθούν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης.
του Σωτήρη Σιδέρη
Στα όρια της εθνικής υπερηφάνειας ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε στη βουλή ότι τις επόμενες ημέρες η κυβέρνηση θα επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα δώδεκα μίλια προς το Ιόνιο. Ο Αλέξης Τσίπρας άφησε έναν υπαινιγμό για την επέκταση, λέγοντας ότι θα μπορούσε το σημείο βάσης να είναι ανατολικότερα, δηλαδή να συμπεριλαμβάνει και τα Κύθηρα. Ο πρωθυπουργός δεν απάντησε και ήξερε το γιατί. Ο λόγος είναι ότι η Τουρκία θεωρεί ότι τα Κύθηρα ανήκουν στο Αιγαίο και ότι περιλαμβάνονται στο casus belli, την απειλή πολέμου δηλαδή αν η χώρα μας επεκτείνει στα χωρικά ύδατα στο Αιγαίο.