Του Στράτου Βαλτινού

   Τα τελευταία χρόνια και κατά την διακυβέρνηση Σαμαρά και Μητσοτάκη, η  ακροδεξιά, αλλά και μεταλλαγμένοι κονδυλοφόροι πρώην  οπαδοί του ΠΑΣΟΚ αρέσκονται στο να ξύνουν τις πληγές , όχι για να κρίνουν , αλλά για να υποδαυλίσουν μίση. Αναφέρονται στα Δεκεμβριανά του 1944, για να εκθειάσουν τον εγκληματία Τσόρτσιλ για τον ρόλο του στον ελληνικό εμφύλιο, τους Άγγλους που σκότωναν Έλληνες στην πλατεία Συντάγματος και νοιώθουν υπερήφανοι.  Τους παρατηρούμε να τραυλίζουν από το μίσος τους, να δηλώνουν με τον τρόπο τους ότι η Ελλάδα ήταν , είναι και οφείλει να είναι μια αναξιοπρεπής, υποταγμένη και ταπεινωμένη χώρα, έρμαιο των ξένων συμφερόντων.  Χλευάζουν μια καλλιτέχνη γιατί τόλμησε να φωτογραφηθεί στο Λονδίνο, ουσιαστικά όμως επιτίθενται στην Αριστερά. Μοιάζει ανεξήγητη αυτή η εικόνα γιατί δεν δικαιολογείται ούτε με πολιτικούς, ούτε με ιδεολογικούς όρους. Για να αναζωπυρωθούν τα εμφυλιοπολεμικά πάθη χρειάζονται εκατέρωθεν προκλήσεις. Που δεν υπάρχουν. Μήπως τους τρομάζει το ενδεχόμενο να ξαναγίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και χάσουν τον έλεγχο των ταμείων του κράτους; τους συσπειρώνει το μίσος ή υπάρχει κάτι ακόμη βαθύτερο;

Στα αμυντικά χαρακώματα

Το βιβλίο του Άγγελου Τσέκερη “λίγος εμφύλιος ακόμα” είναι συγκλονιστικά επίκαιρο. Γιατί επαναφέρει στο προσκήνιο ιστορικά γεγονότα που καταδεικνύουν ότι και μετά τον εμφύλιο η δεξιά είχε ανάγκη από τις διαχωριστικές γραμμές μίσους για να οικοδομήσει το κράτος και να υπηρετήσει τα ξένα γεωπολιτικά συμφέροντα.   Συγχώνευσε το κράτος με το παρακράτος και από κοινού έδρασαν κατά της Αριστεράς.   Στο κοινωνικό επίπεδο, τότε, μετά τον εμφύλιο και μέχρι τη χούντα, υπήρχε στιβαρή Αριστερά , αλλά παράνομη, καταδιωκόμενη και φυλακισμένη.  Υπάρχει όμως παρακράτος, υποτέλεια, λεηλασία πλούτου, κομματικό κράτος. Όλα τα συστατικά πλην των όπλων.

Ταυτόχρονα όμως σήμερα,  ούτε επαναστατική Αριστερά υπάρχει , ούτε καν κινηματική Αριστερά και οι σημερινοί Αριστεροί δημοσιογράφοι αντί να διαβάζουν , δηλώνουν πενήντα φορές την ημέρα “σοκαρισμένοι” με ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο, η σύγχρονη Αριστερά έχει αφοσιωθεί απόλυτα στην λεγόμενη κυβερνησιμότητα και έχει εγκαταλείψει τους ιδεολογικούς αγώνες, τον αγώνα επιρροής και την μελέτη των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα μετά την χρεοκοπία του 2010.  Με απλά λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες προοδευτικές δυνάμεις, πνευματικοί άνθρωποι, καλλιτέχνες και συνδικαλιστικές ηγεσίες , αντί να διακηρύσσουν τον εκδημοκρατισμό του κράτους, της ΕΛ.ΑΣ, τον πόλεμο κατά της διαπλοκής, την εξυγίανση της Δικαιοσύνης και το γκρέμισμα  της παρασιτικής επιχειρηματικότητας, την εθνική ανεξαρτησία και την λαική κυριαρχία, βρίσκονται στα αμυντικά χαρακώματα . Τα αίτια είναι πολλά , αλλά και η κατάσταση έχει τον χαρακτήρα του επείγοντος. Αν δεν αλλάξει η Αριστερά, δεν θα αλλάξει η Ελλάδα και θα βουλιάζει στο πελατειακό κράτος, στην οικογενειοκρατία, τον παρασιτισμό, την διαφθορά και την υποτέλεια, ενώ οι εμφυλιοπολεμικοί διαχωρισμοί επανέρχονται .

Η ακροδεξιά αντεπίθεση

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι λίγο να ξύσεις το δέρμα κάποιων δεξιών θα αναδυθεί η ακροδεξιά  αισθητική τους και το μίσος τους. Είναι και το γεγονός ότι με την ακροδεξιά έχει αρχίσει να ταυτίζεται και να συστρατεύεται  και ένα τμήμα της δημοσιογραφίας που επί χρόνια εξέφραζε άλλες αντιλήψεις. Φυσικά ο καθένας έχει δικαίωμα να αλλάζει, δεν έχει όμως δικαίωμα να μισεί .
Ο κάθε δημοσιογράφος , κάθε  πολιτικός ή κομματικός  παράγοντας μπορεί να απορρίπτει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να αρθρογραφεί  με ενθουσιασμό υπέρ του αιματοκυλίσματος που σχεδίασε ο εγκληματίας Τσόρτσιλ για την Ελλάδα πάει πολύ. Το να μισεί ένας αρθρογράφος τη Νατάσσα Μποφίλιου είναι επίσης αρρωστημένο.  Το χιουμοριστικό περιτύλιγμα είναι ένας τρόπος για να καλλωπίσει το πρόβλημά του, αλλά μάταια. Το να γράφει πρώην αρχηγός κόμματος στην εφημερίδα που συχνά ξεπλένει την ακροδεξιά, την “Καθημερινή” ότι η Μποφίλιου έχει δικαίωμα να πηγαίνει στις πρωτεύουσες του καπιταλισμού, εκτός από νοσηρότητα , αποκαλύπτει και την υποδόρια συμπλεγματικότητα.

Μάλλον είναι πολύ επίκαιρο το βιβλίο του Άγγελου Τσέκερη “λίγος εμφύλιος ακόμα” που ταιριάζει γάντι στα τελευταία γεγονότα . Και αν το είχαν διαβάσει οι νέοι Αριστεροί θα έπαυαν να δηλώνουν πενήντα φορές την ημέρα ότι είναι “σοκαρισμένοι” με όσα συμβαίνουν γύρω τους. . Αλλά αντί η Αριστερά να καθοδηγείται από τις ιδέες, την κουλτούρα της και την μαχητικότητά της, σύρεται πίσω από τους φόβους που προκαλεί η ακροδεξιά αντεπίθεση. Που δεν άρχισε τώρα, αλλά τώρα, ενόψει των εκλογών παροξύνεται και γίνεται επικίνδυνη. Κανείς από την οικογένεια Μητσοτάκη , ούτε ανέβηκε ομαλά στην εξουσία, ούτε φεύγει ομαλά.  Δεν είναι λοιπόν ένα δημοσίευμα ή ένα σχόλιο. Είναι μια ολόκληρη στρατηγική αναθεώρησης της ιστορίας και επαναφοράς μιας πολιτικής μισαλλοδοξίας μέσα από το ξέπλυμα της χούντας, των βασιλιάδων, της ακροδεξιάς, της διαπλοκής των πάντων.
Με αφορμή λοιπόν ένα κείμενο του Πρετεντέρη ξεσηκώθηκε διάλογος . Στην σωστή βάση για τον Πρετεντέρη, στην λάθος βάση για την Αριστερά.

Λέει μεταξύ άλλων ο Πρετεντέρης:
«Αν τον Δεκέμβριο του 1944 (του οποίου χθες ήταν η επέτειος) είχαμε τίποτα κωλοφεράντζες απέναντι στους κομμουνιστές, αν δεν υπήρχαν ο Τσόρτσιλ, ο Παπανδρέου και μετά ο Πλαστήρας, αν είχαμε ανήσυχους ναυάρχους κι όχι Άγγλους στρατηγούς μαζί με τον (σωστό) Τσακαλώτο, η Αθήνα θα είχε σαλπάρει για Τίρανα. Κι αν η Ουκρανία δεν πολεμούσε με τον ηρωισμό που όλοι της αναγνωρίζουν, ο Πούτιν θα έκοβε σήμερα βόλτες με την Μποφίλιου στο Λονδίνο».
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο άνθρωπος έχει πρόβλημα. Αλλά το δικό του πρόβλημα δεν μπορεί να γίνει κοινωνικό, πόσο μάλλον να προκαλέσει διχασμό. Τα αίτια είναι βαθύτερα.

           

Εφιαλτικά μηνύματα

Μόλις στις 4 Δεκεμβρίου δημοσιεύσαμε στο omegapress.gr, ένα εκτενές απόσπασμα από ομιλία του προέδρου Βουλής Κ. Τασούλα ενώπιον του Δημάρχου Νέας Υόρκης. Εν  ολίγοις, ο Τασούλας επανέλαβε μια φράση του Ευάγγελου Αβέρωφ του 1962, ότι ο ελληνικός λαός είναι έτοιμος να θυσιαστεί σε έναν πυρηνικό πόλεμο ΗΠΑ -ΕΣΣΔ, παρά να αλλάξει πολιτικό σύστημα, δηλαδή να μην κυβερνήσουν οι κομμουνιστές. Οι σημερινές δηλώσεις υποταγής δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά από την δήλωση Αβέρωφ, η σημερινή πολιτική Μητσοτάκη δεν έχει καμία διαφορά επίσης.
Η κουλτούρα της υποταγής είναι κυρίαρχη. Και αναζωπυρώνεται επικίνδυνα η  πολιτική στάση τη δεξιάς, όχι τόσο γιατί υπάρχει λόγος να συμβεί, αλλά γιατί νοιώθει κυρίαρχη, ασφαλής, ότι η Ελλάδα είναι ιδιοκτησία της, ότι δεν υπάρχει Αριστερά για να την φοβίσει. Όχι για να ανατρέψει τα δεδομένα, ούτε καν να διεκδικήσει κάτι διαφορετικό .

Όλα αυτά είναι εφιαλτικά μηνύματα. Έρχονται από το παρελθόν και απειλούν το μέλλον. Ούτε πίστη στη Δημοκρατία, ούτε τίποτα. Άλλωστε οι νικητές του εμφυλίου επέβαλλαν την δική τους δικτατορία, σκότωσαν , εξόρισαν , φυλάκισαν και ίσως νοσταλγούν αυτές τις εποχές. Η Αριστερά όμως είναι αυτή που πρέπει να πάρει το μήνυμα. Και όσο δεν το παίρνει και δεν διεκδικεί το δικαίωμα στην εθνική ανεξαρτησία , την εθνική αξιοπρέπεια και όσο δεν σχεδιάζει την συντριβή των αρμών αυτής της ξεπουλημένης εξουσίας , ώστε να επέλθει ισορροπία και δημοκρατία, τότε το μέλλον είναι δυσοίωνο.

ΥΓ  Ένα θέμα των ημερών. Ο Μητσοτάκης συζητά με τον βασιλιά Κάρολο την αξιοποίηση του κτήματος Τατοϊου.  Ιδιωτικά , σαν να είναι περιουσία του. Σε άλλες εποχές, θα είχε ξεσηκωθεί θύελλα, χιλιάδες θα είχαν βρεθεί στο κτήμα, ο Μητσοτάκης δεν θα μπορούσε να κυκλοφορήσει. Σήμερα σιωπή. Χρειάζεται η Αριστερά άλλη απόδειξη για το πόσο έχει υποχωρήσει η επιρροή της στα κινήματα και γενικότερα στο λαό; η κυβερνησιμότητα είναι το πρόβλημα ή η ιδεολογική της  οπισθοχώρηση;