Υπό την πίεση του ΣΥΡΙΖΑ και από τον φόβο γενίκευσης μιας συζήτησης για τις βάσεις που δεν συμφέρει τις ΗΠΑ, ούτε φυσικά την ελληνική κυβέρνηση, ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Μάικ Πομπέο έστειλε επιστολή στον πρωθυπουργό με την οποία διαβεβαιώνει την Αθήνα ότι η χώρα του στηρίζει την Ελλάδα
Αυτό που η κυβέρνηση εμφανίζει ως μεγάλη επιτυχία , την επιστολή Πομπέο ή αντίστοιχες δηλώσεις του ιδίου στο παρελθόν δείχνουν, ότι η Ουάσιγκτον αρχίζει και προβληματίζεται από το κλίμα που έχει δημιουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, ενώ αδυνατεί να ελέγξει τον Ερντογάν, διστάζει ταυτόχρονα να αποσαφηνίσει ποιο είναι το πλαίσιο ασφάλειας που προσφέρει στην Ελλάδα. Αποφεύγουν δηλαδή οι ΗΠΑ να τοποθετηθούν ως προς το πώς αντιδράσουν σε περίπτωση που η Αθήνα αποφασίσει να κινηθεί στρατιωτικά σε περίπτωση που τουρκικό ερευνητικό σκάφος βρεθεί εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Προεκλογικά και υπό την πίεση μιας τηλεοπτικής συζήτησης περί ρουσφετιών ρωτήθηκε η Ντόρα Μπακογιάννη πως είναι δυνατόν να προσέλαβε τον γιό της , σημερινό δήμαρχο Αθηναίων, σε θέση έμμισθου συμβούλου της όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών, το διάστημα 2005-2009 απάντησε αφοπλιστικά: Είναι δυνατόν, επειδή ο γιός μου είναι του Χάρβαντ!
Φυσικά κάποιος που είναι του Χάρβαντ και σπουδαίο μυαλό δεν δέχεται διορισμό από τη μητέρα του. Αναζητεί εργασία και μάλιστα καλοπληρωμένη στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά οι βλέψεις ήταν άλλες. Εκπαίδευση στον μηχανισμό του κράτους, έστω και με χίλια ευρώ το μήνα, απόκτηση εμπειρίας και στην συνέχεια ενεργός εμπλοκή στην πολιτική, όπως και έγινε.
Η Διάσκεψη του Βερολίνου έδειξε ότι η Ελλάδα υπο την πίεση της Τουρκίας έγινε μέρος του προβλήματος στην Λιβύη αντί μέρος της λύσης. Η επιθετική και πειρατική κίνηση της Άγκυρας να ορίσει ΑΟΖ με την εγκλωβισμένη κυβέρνηση της Λιβύης, του Φαγιέζ αλ Σάρατζ, αλλά και ο απαράδεκτος αποκλεισμός της Ελλάδας από την Διάσκεψη του Βερολίνου, με ευθύνη της Γερμανίας, οδήγησε την ελληνική κυβέρνηση σε κινήσεις βεβιασμένες, σε μια προσπάθεια να μπλοκάρει την τουρκο-λιβυκή συμφωνία. Η πρόσκληση του Χαλίφα Χάφταρ στην Αθήνα, κατατάσσει την Ελλάδα στη μία πλευρά των αντιμαχόμενων στη Λιβύη, χωρίς να διαφαίνεται ο τρόπος ακύρωσης της συμφωνίας Ερντογάν-Σάρατζ. Το βασικό πρόβλημα όμως της κυβέρνησης είναι ότι δείχνει να μην έχει κατανοήσει το περιβάλλον στο οποίο κινείται.
Όσο και αν προσπάθησε η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ και ο ΓΓ του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτιέρες, δεν μπόρεσαν να πείσουν ότι η Διάσκεψη του Βερολίνου κατάφερε να φέρει μια Συμφωνία για την ειρήνευση στην Λιβύη. Το βασικότερο αλλωστε πρόβλημα ήταν ότι συζήτησαν για τους Λίβυους, οι ισχυροί της Γης και οι εμπλεκόμενοι, χωρίς τους ίδιους τους Λίβυους. Όσες κατηγορίες και αν υπάρχουν για τον πολέμαρχο πρωθυπουργό Φαγιέζ αλ Σάρατζ και για τον αντίπαλο του Χαλίφα Χάφταρ, αυτοί είναι στην Λιβύη, αυτή διεξάγουν έναν εμφύλιο. Και αυτοί οι δύο δεν ήταν στην Καγκελαρία την ώρα της Διάσκεψης, ήταν σε άλλα κτήρια και μάλιστα χωριστά, χωρίς να συναντηθούν ποτέ. Οι 12 χώρες και οι 4 Οργανισμοί που κατέληξαν σε μια μεταξύ τους συμφωνία, έλυναν τα δικά τους προβλήματα και όχι το πρόβλημα της Λίβυης. Η Ελλάδα αν και απούσα, παρασύρθηκε από τον Ερντογάν να γίνει μέρος του προβλήματος αντί μέρος της λύσης.
Την στιγμή που οι ευρωατλαντικές σχέσεις τρίζουν και το ΝΑΤΟ, όσο και η ΕΕ διολισθαίνουν όλο και περισσότερο σε μια κρίση που μπορεί να χαρακτηριστεί και στρατηγικού χαρακτήρα, η Κίνα ήδη προκαλεί σοβαρά διλήμματα στην Ευρώπη, καθώς όλο και περισσότερες χώρες στρέφονται προς το Πεκίνο.