Του Σωτήρη Σιδέρη

Ο τρόπος με τον οποίο οι ΗΠΑ, η ΕΕ, η Ρωσία και η Κίνα, ακόμη και άλλες μικρότερες περιφερειακές δυνάμεις αντιμετωπίζουν τις επιδρομές της Τουρκίας στην Συρία και το Ιράκ μας παραπέμπει σε μια κλασική συμπεριφορά των παιχτών ισχύος. Θεωρούν  την Τουρκία ήδη ένα μεγάλο και ισχυρό περιφερειακό παράγοντα και κινούνται μεταξύ παροτρύνσεων για μετριοπάθεια , αναλογικού χτυπήματος και αυτοσυγκράτησης. Αυτή η ορολογία χρησιμοποιούνταν όταν οι υπερδυνάμεις ή οι πολύ ισχυρές χώρες  προκαλούσαν μεγάλα  χτυπήματα σε μικρές χώρες , όπως π.χ. το Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων ή οι ΗΠΑ ανά τον κόσμο, με διάφορα προσχήματα.. Οπότε οι δηλώσεις των μεγάλων ηχούν ως συνενοχή,  παρά ως ανησυχία . Αυτό που δεν ξέρουμε είναι πιο είναι το όριο ανοχής και συναίνεσης έναντι της Άγκυρας. Η στρατιωτικοποίηση των διεθνών σχέσεων εξυπηρετεί την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας . Η υποχώρηση της διπλωματίας είναι ορατή στην εικόνα σύγχυσης που κυριαρχεί στον κόσμο, μια σύγχυση που μπορεί να έχει ως επόμενο στάδιο την αποσταθεροποίηση . Οι χώρες με φιλοδοξίες  είναι αδίστακτες μέχρι να υποστούν τις συνέπειες. Προς το παρόν  όμως αυτή η εικόνα είναι κακή για την Ελλάδα,  που βρίσκεται στο βεληνεκές των σχεδίων της Τουρκίας .  Αλλά και η στρατηγική της Άγκυρας έχει αδυναμίες...

Μια αμφιλεγόμενη, όπως και άλλες στο παρελθόν τρομοκρατική ενέργεια που προκάλεσε τον θάνατο έξι ανθρώπων στην Κωνσταντινούπολη επέτρεψε στην Άγκυρα να εξαπολύσει τις επιθέσεις με το πρόσχημα του αντιτρομοκρατικού αγώνα. Είναι τόσο αμφιλεγόμενες αυτές οι τρομοκρατικές ενέργειες που πολλοί τις θεωρούν μέρος της στρατηγικής του Ερντογάν εδώ και χρόνια για να κερδίζει τις εκλογές. Εκφράζουν δηλαδή βεβαιότητα ότι ο Τούρκος πρόεδρος είναι τόσο αδίστακτος που δεν έχει κανένα πρόβλημα να αιματοκυλίσει μια πόλη για να κερδίσει τις εκλογές ή για να βάλει ένα χρυσό περιτύλιγμα στην τυχοδιωκτική πολιτική του. Από την άλλη πλευρά ο τουρκικός αναθεωρητισμός προκαλεί αντιδράσεις και είναι αμφίβολο αν η Τουρκία θα είναι σε θέση να διαχειριστεί ταυτόχρονα πολλά ανοιχτά μέτωπα. Αυτό βέβαια, ως ένα βαθμό εξαρτάται και από το κατά πόσο η Ελλάδα , η Κύπρος, η Αίγυπτος, η Συρία , το Ιράκ θα είναι σε θέση να ανακόψουν την επιθετικότητα της Άγκυρας με την στήριξη των μεγάλων χωρών
       

Η τρομοκρατία και η Ελλάδα

Υπάρχει περίπτωση ο Ερντογάν να εξαπολύσει επίθεση στην Ελλάδα αν σε μια παρόμοια περίπτωση κάποιος Κούρδος ή γκουλενιστής βάλει βόμβα και μετά δηλώσει ότι εκπαιδεύτηκε στο Λαύριο; πάρα πολύ δύσκολο, αλλά όχι απίθανο. Για να το κάνει ή θα τον σύρουν σε προβοκατόρικο πόλεμο ή θα είναι τόσο απελπισμένος που θα είναι η τελική του επιλογή. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση , δεν είναι μόνο η Ελλάδα που θα απαντήσει, είναι και η Δύση που γνωρίζει πολύ καλά πως λειτουργεί η Τουρκία και ποιοι εκπαιδεύουν τρομοκράτες και ποιοι όχι.  Η αναφορά δεν θα είχε νόημα αν η Τουρκία δεν επανέρχονταν κάθε λίγο και λιγάκι στο Λαύριο και τις καταγγελίες . Και αυτό το θέμα απαιτεί σωστό χειρισμό από την Αθήνα και επικοινωνιακή αντεπίθεση, αλλά δεν είναι το μείζον.
Αυτή την στιγμή η Τουρκία αντιμετωπίζεται με δέος , με σεβασμό και με την εδραιωμένη πεποίθηση ότι είναι η Άγκυρα που αποφασίζει και εφαρμόζει τα σχέδιά της και όχι κάποιος άλλος για λογαριασμό της. Ασκεί διπλωματία στην μεγαλύτερη σύγχρονη κρίση, στον πόλεμο της Ουκρανίας με φανερά κέρδη. Όλος ο κόσμος τη συγχαίρει, ο ΟΗΕ την θεωρεί παράδειγμα προς μίμηση και την ευχαριστεί δημόσια, οι μεγάλες χώρες συνομιλούν ισότιμα μαζί της. Όπως και να έχει το πράγμα, η Τουρκία έχει αναβαθμιστεί γεωπολιτικά στον κόσμο, ενώ η Ελλάδα έχει αναβαθμιστεί μόνο ως προς τα σχέδια των ΗΠΑ. Η διαφορά είναι χαώδης. Η Ελλάδα είναι μια χώρα -βάση των ΗΠΑ, η Τουρκία είναι ένας σημαντικός περιφερειακός εταίρος ή δράστης ανάλογα με τα σχέδιά της. Έχει όλους τους διαύλους ανοιχτούς με τις υπερδυνάμεις, την ΕΕ, την Κίνα, τον αραβικό κόσμο και είναι τυχοδικωτιική και επιθετική με τις μικρές, όπως η Ελλάδα , η Συρία, το Ιράκ.  


Είναι θέμα χρόνου να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Ουκρανίας-Ρωσίας, ανεξάρτητα από την μορφή που θα έχουν και την εμπλοκή των ΗΠΑ ή της ΕΕ και της Τουρκίας. Η ΕΕ έχασε και αυτό το τρένο και το πήρε η Τουρκία, η οποία , στην παγκόσμια σκηνή εμφανίζεται πιο σημαντική από την Ευρώπη.  Όλα αυτά σημαίνουν: πρώτο, ότι αν όλα πάνε καλά και δεν συμβεί τίποτα μέχρι τις εκλογές στην Τουρκία η Ελλάδα θα είναι πιο ασφαλής και η περιοχή πιο σταθερή. Αν όμως τα πράγματα δεν πάνε καλά και συμβεί οτιδήποτε σε στρατιωτικό επίπεδο, από ένα επεισόδιο τύπου Ιμίων, μέχρι μεγαλύτερη στρατιωτική εμπλοκή, τότε θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι η λεγόμενη διεθνής κοινότητα, μπορεί να είναι επικριτική, αλλά δεν θα είναι επιθετική με την Τουρκία. Μπορεί να την καταδικάσει αλλά θα ζητήσει συνομιλίες. Μπορεί να επιβάλλει κάποιες κυρώσεις, αλλά δεν της κάνει καμία σοβαρή ζημιά.
Όσο η  Ελλάδα, εξαιτίας φυσικά της σημερινής κυβέρνησης δεν έχει δικό της σχέδιο για κάθε στάδιο και πρόβλημα και κυρίως δεν έχει σχέδιο πως θα αναβαθμίσει την διπλωματική της δράση, τόσο μεγαλύτερη θα γίνεται η απειλή να βρεθεί σε δυσμενή θέση.

Οι εξελίξεις τρέχουν πολύ πιο γρήγορα απ όσο φαντάζονται στην κυβέρνηση. Μέχρι πριν από λίγους μήνες , η περιοχή μας είχε το πρόβλημα της Γαλάζιας Πατρίδας που είχε τοπικό και κυρίως στοχοποιούσε την Ελλάδα. Μετά τον πόλεμο της Ουκρανίας η Τουρκία είναι διεθνής παίχτης και διαπραγματεύεται.
Είναι ολοφάνερο , ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από ενεργοποίηση πολλών δυνάμεων για να ισορροπήσει την ισχύ της Τουρκίας και αυτό δεν μπορεί να γίνει μόνο με όπλα . Η πολιτική έχει πάντα τον τελευταίο λόγο, αλλά οι ενδοτικοί του Μεγάρου Μαξίμου έχουν αλλού τα μάτια και τα αυτιά τους….