του Σπύρου Σουρμελίδη

Μάλλον βιάστηκε για τους πανηγυρισμούς η κυβέρνηση σε ότι αφορά τα δισεκατομμύρια που έρχονται.  Πράγματι δεν είναι η πρώτη φορά που οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν τα βρίσκουν στα λεφτά, καθυστερούν τις αποφάσεις τους ώστε να βρεθεί ένας κάποιος συμβιβασμός. Είμαστε όμως μπροστά σ ένα πάνδημο κίνδυνο, σε μια καθολική απειλή, σ ένα νέο κύκλο ύφεσης που αφορά τους πάντες. Γιατί λοιπόν δεν συμφωνούν σ ένα τόσο χαμηλό ποσό, των 750 δις ευρώ (χρηματοδότησης και δανείων);
Σε ότι αφορά δε τον κ. Μητσοτάκη, δείχνει για μία ακόμα φορά ότι πιστεύει στις προσωπικές διασυνδέσεις, στην διπλωματία των παρασκηνιακών συνεννοήσεων, παρά στην διπλωματία των χωρών. Ο ίδιος από την Παρασκευή φρόντισε να απουσιάζει  από κάθε συνάντηση, περιμένοντας προφανώς όσα του έχει υποσχεθεί(;) η καγκελάριος Μέρκελ, και για τα λεφτά και για τα ελληνοτουρκικά.

Η ελληνική απουσία

Η Ελλάδα ως χώρα , ως κυβέρνηση είναι απούσα από τις διπλωματικές μάχες, από τις εμφανείς διεκδικήσεις. Ως κυβέρνηση δεν στηρίζει πολιτικές, δεν στηρίζει αρχές και κανόνες, στηρίζεται σε υπόγειες συνεννοήσεις. Η διπλωματία που έχει διδαχθεί που ασπάζεται ο κ. Μητσοτάκης, αναδεικνύεται περίτρανα αυτές τις μέρες στις Βρυξέλλες. Ακόμα και ο Β. Ορμπαν της Ουγγαρίας έχει κάνει δηλώσεις, έχει πάρει θέση στην διαμάχη που έχει προκύψει, δηλώνοντας ότι έχουν δίκαιο οι Ιταλοί.
Ο κ. Μητσοτάκης αναφέρθηκε δημοσίως στο ποσό που ελπίζει να είναι τα 750 δις ευρω, χωρίς όμως μνημονιακές υποχρεώσεις. Αποφεύγοντας να πάρει μέρος σε επιμέρους συναντήσεις ή τουλάχιστον να τις δημοσιοποιήσει.
Ο κ. Μητσοτάκης περιμένει να πραγματοποιηθεί η αρχική πρόταση (750 δις ευρω) αλλά δεν μπαίνει στην δημόσια μάχη εντός ΕΕ, για να πιέσει και αυτός να υλοποιηθεί η αρχική πρόταση.
(Το ίδιο περιμένει και από την καγκελάριο να προωθήσει την διαπραγμάτευση με την Τουρκία, ώστε να αποφύγει την σύγκρουση. Μόνο που δεν θα αποφύγει ούτε την σύγκρουση ούτε και τις ευθύνες).

Η Ευρώπη των διαφορετικών κόσμων

Αυτό που βλέπουμε και ζούμε  στην κοινωνία μας, εξαιτίας της κρίσης, τον διχασμό, ανάλογα με τα οικονομικά του καθενός, τις διαφορετικές απόψεις για το που και πώς πρέπει να πάμε, αυτό το βλέπουμε και στο υψηλότερο δυνατόν επίπεδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι έχοντες, αρνούνται να πληρώσουν. Οι «μεσαίες» αλλά ευκατάστατες χώρες, αρνούνται να εγγυηθούν ώστε οι χώρες που έχουν πρόβλημα να μπορέσουν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες.
Συμβαίνει μάλιστα (όπως στην κοινωνία μας έτσι και στην ΕΕ) το  πρόβλημα να είναι κοινό.  Η Ελλάδα χρεοκόπησε ως κράτος, άρα απαιτείται η κοινή αντιμετώπιση, αφού έτσι κι αλλιώς η αποπληρωμή είναι υποχρεωτικά κοινή.
Στην ΕΕ, η πανδημία κτύπησε τους πάντες, η ύφεση τους αφορά όλους. Και αν οι λεγόμενοι νότιοι πάψουν να αγοράζουν τα προϊόντα των λεγόμενων βορείων, τότε και οι βόρειοι θα έχουν μεγάλο πρόβλημα, τότε και η ΕΕ θα έχει συνολικό πρόβλημα.
Δημιουργείται λοιπόν το ερώτημα: Αυτοί που αντιδρούν (Ολλανδία, Αυστρία, Δανία, Σουηδία, Φιλανδία) είναι απλώς εγωιστές και κοντόφθαλμοι;  Η βλέπουν κάτι δυσοίωνο στο άμεσο μέλλον και δεν θέλουν να δεσμευτούν για χρέη που δεν θα τους αφορούν;
Είναι θέμα χρημάτων ή είναι θέμα πρόβλεψης για το μέλλον της ΕΕ;
Αν ένας εταίρος δεν πιστεύει πλέον στο μέλλον της κοινοπραξίας, γιατί να αναλάβει μελλοντικά χρέη της κοινοπραξίας; Γιατί να επενδύσει στην πρόοδο της κοινοπραξίας;
Και είναι αυτό το ερώτημα εξαιρετικά βασανιστικό.
Ανεξαρτήτως πάντως κινήτρων και αποτελέσματος , η ΕΕ έδειξε σε όλον τον πλανήτη ότι είναι μια προβληματική και διχασμένη Ένωση.
Έδειξε και αυτή ότι η ΔΥΣΗ συνολικά παρακμάζει , αφού και η Αμερική βρίσκεται σε συρρίκνωση και όχι μόνο εξαιτίας του επικίνδυνου Τράμπ.