του Σπύρου Σουρμελίδη

Η Τουρκία του Ερντογάν ζηλεύει την Κίνα, την Ινδία,  την Ρωσία και όχι πια την Αμερική ή την Ευρώπη. Όποιοι πιστεύουν ότι ο Ερντογάν είναι ένας νέο-σουλτανος που  θέλει να φτιάξει μια νέα  Οθωμανική Αυτοκρατορία, κοιτάνε μόνο την ρητορική του Ερντογάν, προσέχουν επιφανειακά χαρακτηριστικά της πολιτικής του. Δυστυχώς η Τουρκία του Ερντογάν είναι ένας σημαντικός περιφερειακός παράγοντας, που έχει βάλει πλώρη για μια ανεξάρτητη πορεία, χωρίς δεσμεύσεις από τις ΗΠΑ ή την Ευρώπη.
Την ίδια ώρα η Ελλάδα, βρίσκεται δεμένη στην ψευδαίσθηση της ισχυρής Δύσης, της πανταχού παρούσας αμερικανικής αυτοκρατορίας και της δυνατής αλληλέγγυας Ευρώπης, παράγοντες που πάντα θα καλύπτουν την χώρα μας.

 
Αν θέλουμε να διαχειριστούμε (αντιμετωπίσουμε) τον τουρκικό επεκτατισμό,  πρέπει να διαβάσουμε την σημερινή Τουρκία όπως είναι και όχι όπως νομίζουμε. Η ρητορική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όπως και ο τρόπος διαπραγμάτευσης του πρώτα με τον Τράμπ και μετά με τους ευρωπαίους, δυστυχώς κάνει ακόμα πιο εύκολη την ανάγνωση μας από τους άλλους, φίλους ή εχθρούς.
Η Ελλάδα που ζει ακόμα στον αστερισμό της χρεοκοπίας που μόνη της προκάλεσε, έχει έλλειψη προσανατολισμού. Η ένταξη στο ευρώ, προκάλεσε μια μεγάλη ψευδαίσθηση στην ελληνική πολιτική και επιχειρηματική ελίτ, όμοια με την θεωρία για το «Τέλος της Ιστορίας». Μπήκαμε στο ευρώ, άρα το σύστημα σταθεροποιήθηκε, άρα η ευρωζώνη θα καλύψει τις ανάγκες μας, τις αδυναμίες μας και την ασφάλεια μας. Ολ αυτά την ώρα που η παγκοσμιοποίηση άλλαζε ραγδαία τις παγκόσμιες ισορροπίες. Η αμερικανική Αυτοκρατορία συρρικνώνεται (εγκαταλείπει χώρους ελέγχου, Κεντρική Ασία, Μέση Ανατολή, Μεσόγειος κα) συγκεντρώνοντας την προσοχή της στην αντιπαράθεση με την Κίνα. Η ίδια η ΕΕ ζει τις αντιφάσεις της, τις ανισότητες, που η δομή της δεν της επιτρέπει να διαχειριστεί.
Το κενό που δημιουργείται καλύπτεται  όλο και πιο γρήγορα από ανερχόμενες δυνάμεις.

Η Τουρκία του Ερντογάν

Η Τουρκία του Ερντογάν είναι μια χώρα που θέλει να γίνει μία από τις ανερχόμενες δυνάμεις. Έχει δουλέψει τα τελευταία χρόνια γι αυτό. Ο Ερντογάν δεν προσπαθεί να αναβιώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, επιδιώκει να δημιουργήσει την δική του Τουρκία , μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη που θα συνομιλεί με τους 10 μεγάλους του πλανήτη. Για να το πετύχει αυτό, επιδιώκει να έχει μαζί του τις μάζες με την μόνη ιδεολογία που διαθέτει, Την θρησκεία. 
Η Τουρκία είναι μια χώρα βιομηχανική, στις 20 μεγαλύτερες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη, η οποία αποζητά φτηνή δική της ενέργεια. Επειδή  οι Αμερικανοί δεν την διευκόλυναν και οι Ρώσοι της δίνουν φυσικό αέριο με όρους, έχει  αποφασίσει να πάρει με τσαμπουκά αυτά που βλέπει μπροστά της στην θάλασσα. Για τον Ερντογάν μετά τα μέτωπα που διατηρεί στην Συρία και στην Λιβύη, αλλά και την κατάφορη καταπάτηση όλων των δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, το φιλέτο είναι η ελληνική θάλασσα, την οποία έχει ονομάσει «Γαλάζια Πατρίδα».
Η Τουρκία έχει πολεμική βιομηχανία και ετοιμάζεται  για πόλεμο εδώ και χρόνια. Τα τελευταία δε χρόνια προκαλεί πολέμους.
Η έλευση του Τράμπ, στην προεδρία,  έδωσε στον Ερντογάν μια ευκαιρία, την οποία  δεν άφησε αναξιοποίητη. Η Τουρκία διάβασε καλύτερα  από εμάς το τι συμβαίνει στις ΗΠΑ. Την τάση αποστασιοποίησης (συρρίκνωσης). Προχώρησε σε συμφωνίες για τον δικό της ρόλο στην ευρύτερη περιοχή, να είναι αυτή ο «χωροφύλακας», να πληρώνει η Τουρκία τους πολέμους που δεν θέλει πια να πληρώνει η Ουάσιγκτον.  Για την Τουρκία, αλλά και για τον ίδιο τον Ερντογάν η ευκαιρία είναι τώρα. ΟΛΟΙ τον ανέχονται, από την Ουάσιγκτον έως το Βερολίνο και την Μόσχα. Σε όλους είναι αντιπαθής και ενοχλητικός, αλλά όλοι θέλουν την Τουρκία με το μέρος τους.
Το  εμπειροπόλεμο τουρκικό στράτευμα του δίνει την δυνατότητα να ρισκάρει. Και το ρίσκο  που βλέπει είναι η ανατροπή της σταθερότητας στην ανατολική Μεσόγειο. Όμως η ανοχή όλων που του δείχνουν στην Λιβύη, είναι μια καλή  ένδειξη γι αυτόν,  ότι θα δείξουν και πάλι ανοχή.
Η αντίφαση σ όλα αυτά είναι ο …ίδιος ο Ερντογάν. Φροντίζει πρωτίστως την εξουσία του και της οικογένειας του και τα λεφτά που συγκεντρώνουν. Όμως έχει την ικανότητα να πάρει από τους άλλους  ότι το χρησιμότερο. Πάτησε πάνω σε πολιτικούς με σκέψη, με ικανότητες και όραμα (, Φετουλάχ Γκιουλέν, Γκιούλ, Νταβούτογλου, Μπαμπατζάν κα) για να τους πετάξει στην συνέχεια, ώστε να μην απειλούν την εξουσία του.
Νίκησε  τους στρατηγούς και τους μπέηδες με τα όπλα του ευρωπαϊκού προσανατολισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και μετά γρήγορα εγκατέλειψε και το ένα και το άλλο.
Έφτιαξε την δική του εξουσία , τα δικά του οικονομικά τζάκια. Δημιούργησε μικρομεσαία στρώματα (από τα παιδιά των θυρωρών των μπέηδων και των δυτικότροπων ευκατάστατων), ενώ έδωσε μεροκάματο στα εκατομμύρια φτωχών. 
Και για να τα πετύχει ολ αυτά χρησιμοποιεί την μόνη ιδεολογία που έχει την μουσουλμανική θρησκεία. Όπως το Ιράν, ή η Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ, το Κατάρ, το Μπαχρείν κα. Κατάφερε να παντρέψει την θρησκεία με την ρητορική του προς τις μάζες και συγχρόνως να συνεργάζεται και με ένα κομμάτι των εθνικιστών κεμαλικών.
Κατέλυσε κάθε δημοκρατικό δικαίωμα στην κεμαλική Τουρκία, την οποία μάλλον θέλει να εξαφανίσει αφού πρώτα ξεζούμισε ότι του χρειάστηκε απ αυτήν. Οι δικές του αντιφάσεις είναι και ο κίνδυνος για τον ίδιον αλλά και την Τουρκία. Γιατί έχει δημιουργήσει και πολλούς εχθρούς ενώ είναι υψηλό το κόστος της συντήρησης του δικού του οικοδομήματος.

Η Ελλάδα και οι ψευδαισθήσεις της

Όμως αυτό δεν πρέπει να μας ξεγελά εμάς στην Ελλάδα, δεν πρέπει να μας οδηγήσει στο να υποτιμήσουμε την δυναμική της Τουρκίας που μπορεί αν συνεχιστεί στην ίδια πορεία και μετά τον Ερντογάν.
Το κυριότερο, είναι πολλά αυτά που θα συμβούν τώρα, πριν προλάβουμε να προετοιμαστούμε για την Τουρκία του Ερντογάν. Όσο η Τουρκία  άλλαζε η Ελλάδα ζούσε στην νιρβάνα της ασφάλειας εντός της Δύσης (ευρώ, ΝΑΤΟ κλπ) που έγινε πιο επικίνδυνη λόγω της χρεοκοπίας. Και συγχρόνως η  εξάρτηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη έγινε μεγαλύτερη λόγω της χρεοκοπίας
Η Ελλάδα της χρεοκοπίας και των ψευδαισθήσεων, πρέπει τώρα να αντιμετωπίσει την Τουρκία του Ερντογάν.
Μένει στην Αθήνα να συνειδητοποιήσει ότι αν δεν ρισκάρει θα τα χάσουμε όλα. Ο πρωθυπουργός όμως δεν θέλει να «ενοχλήσει» την ελληνική κοινωνία. Την αφήνει να ζει με τις  ψευδαισθήσεις. Ο Ερντογάν είναι απομονωμένος, τον νικήσαμε στον Έβρο, οι ευρωπαίοι αναλαμβάνουν να στριμώξουν τον Ερντογάν, δεν θα γίνει κανένα επεισόδιο γιατί κανέναν δεν τον συμφέρει, κλπ, κλπ, κλπ.  
Δυστυχώς η κυβέρνηση όχι μόνο εκμεταλλεύεται τις διαχρονικές ελληνικές  ψευδαισθήσεις , αλλά έχει δικές της ακόμα μεγαλύτερες, για τον συσχετισμό των δυνάμεων, τις νέες ισορροπίες και τον…νεοοθωμανό Ερντογάν.
Και αυτός είναι μεγαλύτερος κίνδυνος από τις όποιες  διαφορές στρατιωτικής ισχύος.