Πάντα την ίδια λογική είχε η δεξιά στην Ελλάδα. Υποτελής στα μεγάλα συμφέροντα, όχι παρά τη θέλησή της φυσικά, συνένοχη σε οικολογικά εγκλήματα , άρνηση στην αυτοκριτική, αλλεργική στην κριτική, ευαίσθητη με τις επιχειρήσεις που δεν τηρούν κανέναν κανόνα, αναίσθητη στις κοινωνικές διαμαρτυρίες και αντιδράσεις
Λίγο τα μνημόνια, μετά η πανδημία και κυρίως η αύξηση των συμφώνων συμβίωσης και των πολιτικών γάμων , αντί των θρησκευτικών γάμων και η Αρχιεπισκοπή πάντα ανήσυχη επιχειρηματικά, προέβη σε αύξηση κατά 150% των εξόδων κηδείας , με τα γραφεία τελετών να δηλώνουν αιφνιδιασμένα.
Κυριολεκτικά εκτός ελέγχου ο Περιφερειάρχης Αττικής Πατούλης προσλαμβάνει προσωπικό παρά τις σφοδρές αντιδράσεις και δείχνει να αδιαφορεί πλήρως σε όσα του καταλογίζουν.
Αφού εκπαραθυρώθηκε ο Βρούτσης της σκανδαλώδους διοίκησης, αυτός που θα έβγαζε τις συντάξεις σε μια ημέρα, η κυβέρνηση πιστή στις εμμονές της ανακοίνωσε τον διορισμό project manager, για να λύσει το πρόβλημα. Όχι μόνο δεν θα το λύσει, αντίθετα θα το επιδεινώσει.
Η συμμετοχή του Καλίν στον 61ο γύρο των διερευνητικών άλλαξε τις ισορροπίες και η Αθήνα καλείται τώρα να τις αποκαταστήσει.
Η αγωγή του Αλέξη Τσίπρα κατά των δημοσιογράφων των εφημερίδων «Νέα» και «Παραπολιτικά» Παπαχρήστου και Κουρτάκη αντίστοιχα, δεν έχει μόνο νομικό ενδιαφέρον, αλλά και πολιτικό.
Σε όλον τον κόσμο-πλην Ελλάδας, Νίκης Κεραμέως και Ζέτας Μακρή, ειδικοί επιστήμονες μελετούν και ανησυχούν για τις επιπτώσεις της καραντίνας στην ψυχική υγεία μικρών και μεγάλων.
Ευρεία δημοσιότητα πήρε η επίθεση της Ντόρας Μπακογιάννη στον ΥΠΕΞ της Γερμανίας Χάϊκο Μάας γιατί , κατά δήλωσή της, «έμεινε μουγγός» όταν ο Τούρκος ομόλογός του Τσαβούσογλου επιτέθηκε στην Ελλάδα κατά την συνάντησή τους στο Βερολίνο. Δεν είναι αθώα, ούτε υπερβάλλουσα πατριωτική ευαισθησία η τοποθέτηση της Μπακογιάννη .
Με το φοιτητικό κίνημα κλινικά νεκρό, με την κυβέρνηση να εκμεταλλεύεται πλήρως και την πανδημία και να κάνει σαρωτικές αλλαγές στην παιδεία καθώς τα συνεχή λοκντάνουν αδρανοποιούν κάθε πρόθεση για κοινωνική αντίδραση, η φωνή του Νίκου Φίλη ακούγεται σαν προσδοκία ότι θα υπάρχουν αντιστάσεις.
Κάποτε, στο κοντινό μάλιστα παρελθόν, κάθε απόπειρα αύξησης της στρατιωτικής θητείας προκαλούσε σφοδρές αντιδράσεις, όχι φυσικά γιατί οι αντιδρώντες αδιαφορούσαν για την υπεράσπιση της πατρίδας, το αντίθετο συνέβαινε, αλλά γιατί η θητεία συνδυάζεται με πλήθος παραγόντων πριν ληφθεί μια απόφαση.