Εδουάρδο Γκαλεάνο*
      
Ο ισραηλινός στρατός, ο πιο σύγχρονος και προηγμένος στον κόσμο, ξέρει ποιον σκοτώνει. Δεν σκοτώνει κατά λάθος. Σκοτώνει κατά φρίκη. Οι άμαχοι θύματα αποκαλούνται παράπλευρες απώλειες κατά το λεξικό άλλων αυτοκρατορικών πολέμων.

Για να δικαιολογηθεί η κρατική τρομοκρατία κατασκευάζει τρομοκράτες: σπέρνει μίσος και θερίζει άλλοθι. Ολα δείχνουν ότι αυτό το σφαγείο στη Γάζα, που σύμφωνα με τους εκτελεστές του επιδιώκει να τελειώνει με τους τρομοκράτες, θα πετύχει να τους πολλαπλασιάσει.

Από το 1948 οι Παλαιστίνιοι ζουν καταδικασμένοι στην ατέρμονη ταπείνωση. Δεν μπορούν ούτε να αναπνεύσουν χωρίς άδεια. Εχασαν στην πατρίδα τους, τα εδάφη τους, το νερό τους, την ελευθερία τους, τα πάντα τους. Ούτε καν έχουν δικαίωμα να εκλέγουν τους κυβερνώντες τους. Οταν ψηφίζουν όποιον δεν θα έπρεπε να ψηφίσουν, τιμωρούνται. Η Γάζα τιμωρείται. Μετατράπηκε σε μια ποντικοπαγίδα χωρίς διέξοδο, από τότε που η Χαμάς κέρδισε καθαρά τις εκλογές το 2006. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί το 1932, όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα κέρδισε τις εκλογές στο Ελ Σαλβαδόρ. Λουσμένοι στο αίμα, οι Σαλβαδοριανοί επανόρθωσαν την κακή τους συμπεριφορά και έκτοτε έζησαν υποταγμένοι σε στρατιωτικές δικτατορίες. Η δημοκρατία είναι μια πολυτέλεια που δεν αξίζει σε όλους.

Είναι παιδιά της ανημπόριας οι αυτοσχέδιοι πύραυλοι που οι μαχητές της Χαμάς, στριμωγμένοι στη Γάζα, εκτοξεύουν στοχεύοντας αδέξια πάνω σε εδάφη που υπήρξαν παλαιστινιακά και τα οποία οικειοποιήθηκε η ισραηλινή κατοχή. Και η απόγνωση, στα όρια της αυτοκτονικής τρέλας, είναι η μητέρα των ψευτοπαλικαρισμών που αρνούνται το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ: κραυγές χωρίς κανένα αποτέλεσμα, όσο ο πολύ αποτελεσματικός πόλεμος εξόντωσης αρνείται, εδώ και χρόνια, το δικαίωμα ύπαρξης της Παλαιστίνης.
Πια λίγη Παλαιστίνη απομένει. Βήμα το βήμα το Ισραήλ τη σβήνει από τον χάρτη. Οι έποικοι εισβάλλουν και πίσω τους οι στρατιώτες διορθώνουν τα σύνορα. Οι σφαίρες καθαγιάζουν τη λεηλασία σε νόμιμη άμυνα.
Δεν υπάρχει επιθετικός πόλεμος που να μη λέει πως είναι αμυντικός πόλεμος. Ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία για να εμποδίσει την Πολωνία να εισβάλει στη Γερμανία. Ο Μπους εισέβαλε στο Ιράκ για να αποτρέψει να εισβάλει το Ιράκ σε όλο τον κόσμο. Σε καθέναν από τους αμυντικούς του πολέμους το Ισραήλ καταπίνει κι άλλο κομμάτι της Παλαιστίνης και το φαγοπότι συνεχίζεται. Η καταβρόχθιση δικαιολογείται από τους τίτλους ιδιοκτησίας που η Βίβλος παραχώρησε για τα δύο χιλιάδες χρόνια διωγμού που υπέστη ο εβραϊκός λαός, αλλά και από τον πανικό που προκαλούν οι Παλαιστίνιοι που καραδοκούν.

Το Ισραήλ είναι η χώρα που ποτέ δεν συμμορφώνεται με τις συστάσεις ούτε τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, αυτή που ποτέ δεν τηρεί τις αποφάσεις των διεθνών δικαστηρίων, αυτή που χλευάζει τη διεθνή νομοθεσία και είναι επίσης η μόνη χώρα που έχει νομιμοποιήσει τα βασανιστήρια των κρατουμένων.
Ποιος του χάρισε το δικαίωμα να αρνείται όλα τα δικαιώματα; Από πού πηγάζει η ατιμωρησία με την οποία το Ισραήλ διαπράττει τη σφαγή της Γάζας; Η ισπανική κυβέρνηση δεν θα είχε μπορέσει να βομβαρδίσει ατιμώρητα τη Χώρα των Βάσκων για να τελειώσει με την ΕΤΑ, ούτε η βρετανική κυβέρνηση θα είχε μπορέσει να ισοπεδώσει την Ιρλανδία για να εξαρθρώσει τον IRA. Μήπως η τραγωδία του Ολοκαυτώματος αποτελεί ένα είδος ασφαλιστήριου αιώνιας ατιμωρησίας; Ή μήπως αυτό το πράσινο φως προέρχεται από την παντοκρατόρισσα δύναμη που έχει στο Ισραήλ τούς πιο ανεπιφύλακτους υποτελείς της;

Ο ισραηλινός στρατός, ο πιο σύγχρονος και προηγμένος στον κόσμο, ξέρει ποιον σκοτώνει. Δεν σκοτώνει κατά λάθος. Σκοτώνει κατά φρίκη. Οι άμαχοι θύματα αποκαλούνται παράπλευρες απώλειες κατά το λεξικό άλλων αυτοκρατορικών πολέμων. Στη Γάζα, στις δέκα παράπλευρες απώλειες οι τρεις είναι παιδιά. Και προστίθενται χιλιάδες ακρωτηριασμένοι, θύματα της τεχνολογίας του ανθρώπινου διαμελισμού, την οποία η στρατιωτική βιομηχανία δοκιμάζει επιτυχώς σε αυτή την επιχείρηση εθνοκάθαρσης.
Και όπως πάντα, πάντα το ίδιο: στη Γάζα εκατό προς έναν. Για κάθε εκατό Παλαιστίνιους νεκρούς, ένας Ισραηλινός.
Επικίνδυνοι άνθρωποι, προειδοποιεί ο άλλος βομβαρδισμός που αναλαμβάνουν τα μέσα μαζικής χειραγώγησης, που μας καλούν να πιστέψουμε πως μια ισραηλινή ζωή αξίζει όσο εκατό παλαιστινιακές ζωές. Και αυτά τα μέσα μάς καλούν επίσης να πιστέψουμε πως είναι ανθρωπιστικές οι διακόσιες ατομικές βόμβες του Ισραήλ και ότι μια πυρηνική δύναμη που λέγεται Ιράν ήταν εκείνη που αφάνισε τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Η αποκαλούμενη διεθνής κοινότητα υπάρχει; Είναι κάτι περισσότερο από μια λέσχη εμπόρων, τραπεζιτών και πολεμιστών; Είναι κάτι παραπάνω από το καλλιτεχνικό προσωνύμιο που χρησιμοποιούν οι Ηνωμένες Πολιτείες όταν παίζουν θέατρο;
Μπροστά στην τραγωδία της Γάζας η παγκόσμια υποκρισία διαπρέπει για άλλη μία φορά. Οπως πάντα, η αδιαφορία, οι κενές ομιλίες, οι κούφιες δηλώσεις, οι βαρύγδουπες διακηρύξεις, οι διφορούμενες θέσεις αποτίνουν φόρο τιμής στην ιερή ατιμωρησία. Μπροστά στην τραγωδία της Γάζας οι αραβικές χώρες νίπτουν τα χέρια τους. Οπως πάντα. Και όπως πάντα οι ευρωπαϊκές χώρες τρίβουν τα χέρια τους.
Η παλιά Ευρώπη, τόσο ικανή για ομορφιά και διαστροφή, χύνει περιστασιακά κανένα δάκρυ όσο μυστικά γιορτάζει αυτό το επιδέξιο παιχνίδι. Γιατί το κυνήγι των Εβραίων υπήρξε πάντα μια ευρωπαϊκή συνήθεια, αλλά εδώ και μισό αιώνα αυτό το ιστορικό χρέος το πληρώνουν οι Παλαιστίνιοι, που επίσης είναι σημίτες και που ποτέ δεν ήταν ούτε είναι αντισημίτες. Εκείνοι πληρώνουν, με άφθονο αίμα που ρέει τοις μετρητοίς, έναν ξένο λογαριασμό.
(Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο στους Εβραίους φίλους μου που δολοφονήθηκαν από τις λατινοαμερικανικές δικτατορίες, αυτές που είχαν το Ισραήλ ως σύμβουλο.)

(*) Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στις 15 Ιανουαρίου 2009 στην ιταλική εφημερίδα Il Manifesto και το ουρουγουανικό περιοδικό La Brecha, του οποίου ο Γκαλεάνο ήταν από τους ιδρυτές. Γράφτηκε εν μέσω της Ισραηλινής Επιχείρησης «Συμπαγές Μολύβι» κατά της Γάζας (27 Δεκεμβρίου 2008 - 18 Ιανουαρίου 2009) που στοίχισε τη ζωή σε 1.400 Παλαιστίνιους. Δεκαπέντε χρόνια μετά ο Γκαλεάνο δεν βρίσκεται πια στη ζωή, αλλά το κείμενό του είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Τίποτα σχεδόν δεν έχει αλλάξει, εκτός από τον πολλαπλάσιο αριθμό των θυμάτων και το απύθμενο μέγεθος της καταστροφής