του Σωτήρη Σιδέρη

Ήταν θέμα ωρών, η εγχώρια δεξιά και οι διχαστικές παραφυάδες της εντός και εκτός της κυβέρνησης, να συσχετίσουν τα τεκταινόμενα στην Ουάσιγκτον με την ελληνική σκηνή των μνημονίων και τον ρόλο της Αριστεράς τότε ή και σήμερα. Για κάθε πολιτικό, κοινωνικό , οικονομικό πρόβλημα ή κρίση, ουδέποτε η ΝΔ ανέλαβε ευθύνες.   Υποδόρια, όμως η προπαγάνδα της , αφού διαστρεβλώνει γεγονότα ,  στρέφεται πάντα κατά του ΣΥΡΙΖΑ,  με προφανή στόχο να ταυτιστεί το κόμμα αυτό με ταραχές, με αμφισβήτηση του κοινοβουλευτισμού και παράνομη συμπεριφορά. Είναι μια ιστορική στάση που επιβεβαιώνεται μέχρι σήμερα από τη δεξιά. Στην ουσία όμως , αυτό που καταγράφεται ως ιστορική και  ιδιαίτερα ανθεκτική στο χρόνο πολιτική,  είναι οι αντιδημοκρατικές αποχρώσεις της επίσημης ΝΔ που κατά περιόδους υπονομεύουν τη δημοκρατία και την κοινωνική συνοχή. Ο διχασμός ενώνει τη δεξιά, υπονομεύει τη δημοκρατία και απειλεί την κοινωνική συνοχή. Ενδεικτικά αναφέρουμε:

 Ο Κώστας Καραμανλής ως αρχηγός της ΝΔ διχάζει το  κόμμα του και την κοινωνία υπογράφοντας το άτυπο δημοψήφισμα της Εκκλησίας για τις ταυτότητες το Φθινόπωρο του 2000 . Στην συνέχεια, το 2004 γίνεται πρωθυπουργός, ξεχνά την υπογραφή του, για να είμαστε ειλικρινείς την προδίδει και οι ταυτότητες δεν αναγράφουν το θρήσκευμα μέχρι σήμερα.
Η ΝΔ ως κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον ίδιο Καραμανλή χρεοκοπεί τη χώρα . Ο ανεκδιήγητος εξαφανίζεται από την πολιτική σκηνή, αλλά αμείβεται ως βουλευτής στην μεγαλύτερη αργομισθία της ιστορίας. Συγνώμη δεν ζητά και όχι μόνο αυτό.  Η χώρα και ο λαός βυθίζονται σε δεκαετή κρίση, η οικονομία γίνεται ερείπια, οι ανισότητες οξύνονται , αλλά θεωρούν το μνημόνιο πρόγραμμα. Ο Σαμαράς εγκαταλείπει το Μέγαρο Μαξίμου αρνούμενος να παραδώσει στον νικητή των εκλογών Τσίπρα, ο οποίος βρίσκει το πρωθυπουργικό γραφείο χωρίς μηχανοργάνωση η οποία έχει κλαπεί .Λογοδοσία δεν υπήρξε ποτέ.
Τρίτο παράδειγμα. Η Ελλάδα και η Βόρεια Μακεδονία υπογράφουν την συμφωνία των Πρεσπών υπό τις ιαχές περί προδοτών και με προσπάθεια εισβολής στη βουλή. Η ΝΔ γίνεται κυβέρνηση, απαιτεί την ακριβή τήρηση της συμφωνίας, αλλά δεν διαπραγματεύεται όσα εκείνη προβλέπει γιατί φοβάται ανατροπή από τους ακροδεξιούς του κόμματός της.
       

Κανείς δεν είναι αθώος

Στο σήμερα λοιπόν. Ο αντίκτυπος των όσων συνέβησαν στην Ουάσιγκτον  ή όσα φοβούνται  ακόμη ότι μπορούν να γίνουν προκαλεί τρόμο στην συστημικό δυτικό κόσμο. Σίγουρα ο Τραμπ δεν είναι το πρόσωπο που η μειωμένη του αντίληψη για την πολιτική και τον κόσμο τον εμφανίζει ως μια γραφική φιγούρα. Πίσω από αυτόν η αμερικανική διανόηση και πλήθος μη εξαρτημένων αναλυτών κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις κραυγαλέες ανισότητες που έφεραν οι αποφάσεις του απερχόμενου προέδρου, είναι η βία και η καταστολή , είναι η διαπόμπευση της αντίθετης άποψης, ο ρατσισμός και ο φασισμός που αποπνέει η νοοτροπία του. Η Ευρώπη φοβάται γιατί και η ίδια δεν είναι αθώα.  Το γεγονός ότι στην Ευρώπη δεν είχαμε ακόμη τέτοια φαινόμενα δεν πρέπει να  προκαλούν εφησυχασμό.  Γιατί στη Γαλλία, τη Γερμανία όπως και στην Ελλάδα , τα αίτια που προκαλούν τα κοινωνικά ρήγματα, είναι ίδια. Ολιγαρχίες εναγκαλισμένες με πολιτικά κόμματα , ΜΜΕ σε ρόλο εισαγγελέα της εκτελεστικής εξουσίας , μεροληπτική δικαιοσύνη,  κοινοβούλια στην υπηρεσία επιχειρηματικών κολοσσών και διαφόρων λόμπι,  υποβάθμιση των θεσμών που  σταδιακά περνούν στον έλεγχο αυταρχικών κυβερνήσεων στην Ουγγαρία, τη Τσεχία, την Πολωνία και αλλού, ανασφάλεια και αγωνία για το μέλλον. Το διεθνές μεγάλο κεφάλαιο δίνει αγώνα υπέρ των ανισοτήτων. Και για να υπερισχύσει διχάζει και δεν έχει πρόβλημα να κατευθύνει και εμφυλίους. Δεν θα είναι η πρώτη φορά άλλωστε.

Και ξαφνικά η ελληνική δεξιά και τα παρασιτικά στηρίγματά της, θυμήθηκαν ότι και στην Ελλάδα υπάρχουν λαικιστές , αλλά δεν προέρχονται από τη δεξιά, αλλά από την αριστερά.  Και επειδή ο υφέρπουσα  προπαγάνδα  της ΝΔ επιχειρεί να κατευθύνει την συζήτηση προς τον ΣΥΡΙΖΑ,  το μόνο που στην πραγματικότητα θέλει να κάνει είναι να υπονομεύσει την εθνικά αναγκαία κοινωνική συνοχή, η τελευταία άμυνα κάθε δημοκρατίας που αν καταλυθεί , μια χώρα οδηγείται σε αποσύνθεση.

Η παταγώδης αποτυχία ελέγχου της πανδημίας, ο φόβος να υπάρξουν και στην Ελλάδα ανεξέλεγκτες αντιδράσεις για όλους τους λόγους που προαναφέρθηκαν οδηγούν την κυβέρνηση και προσωπικά τον πρωθυπουργό σε άτακτες , ανερμάτιστες και διχαστικές συμπεριφορές. Η υπονόμευση της δημοκρατίας δεν συντελείται μόνο με την στήριξη συμφερόντων , ούτε μόνο με την ωμή ταξική πολιτική. Συντελείται και μέσα από την κατασκευή πραγματικότητας, από συνθήματα και πελατειακή πολιτική, από την μισαλλόδοξη ρητορική. Και ο λαός είτε συντονισμένα , είτε άναρχα,  είτε ακραία αντιδρά όταν νοιώθει να πνίγεται από το αίσθημα αδικίας, από την εντύπωση που δημιουργείται,  πως ότι και να κάνει δεν θα βρει διέξοδο, ότι μια κυβέρνηση είναι εναντίον του και όχι στο πλευρό του, όταν δεν βλέπει διέξοδο. Η περιθωριοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος από τις κυβερνήσεις  των μνημονίων, ώστε να υπηρετηθούν οι πολιτικές της χρεοκοπίας δείχνει τώρα τις συνέπειες. Μεταξύ κυβερνήσεων και κοινωνίας δεν υπάρχουν οι ενδιάμεσοι διαπραγματευτές, το συνδικαλιστικό κίνημα δηλαδή που λειτουργούσε συχνά ως μηχανισμός επίλυσης προβλημάτων, όπως και άλλοι θεσμοί με κορυφαίο το κοινοβούλιο. Η αμεσότητα μεταξύ διαδικτύου-κοινωνίας λειτουργεί ως πυρίτιδα πολλές φορές…    

Οι ετικέτες και το   καζάνι που  βράζει

Στην Ελλάδα  της κρίσης, ουδέποτε αναλύθηκαν διεξοδικά τα αίτια που προκάλεσαν πολιτικό και κοινωνικό σεισμό την τελευταία δεκαετία.  Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να διαβάσει σωστά αυτά τα αίτια και να κυβερνήσει ανάλογα, ενώ εξακολουθεί να είναι αμήχανος ακόμη και σήμερα . Η ΝΔ αδιαφορεί πλήρως επειδή ακριβώς είναι υπεύθυνη. Στα έγκατα της κοινωνίας συμβιώνουν η οργή, η παραίτηση, η αδικία, η ανισότητα, η υπερηφάνεια και η ντροπή. Ο λαός στην συντριπτική του πλειονότητα νοιώθει ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ κυβέρνησης και λαού πρωτίστως, αλλά και μεταξύ κομμάτων –κοινωνίας καθώς νοιώθει ότι δεν εκπροσωπείται με βάση τις αρχές και τις αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Μοιραία , είτε το θέλουν , είτε όχι, και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα το καζάνι βράζει. Οι εύκολες ετικέτες  που βάζουν οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις για τους συνωμοσιολόγους , τους γραφικούς, τους αντισυστημικούς  και δείχνουν και τους αριστερούς  απλά δεν πείθουν και δεν είναι αληθινές. Γιατί με τις ετικέτες ξεμπερδεύουν εύκολα , όχι όμως και με τις ευθύνες τους που είναι τεράστιες και δεν είναι μόνο πολιτικές , είναι και επικίνδυνες. Γιατί προσπαθούν να διατηρήσουν την ισχύ και τα προνόμιά τους, διχάζοντας, απειλώντας, κυνηγώντας, καταστρέφοντας οτιδήποτε και οποιονδήποτε στέκεται απέναντί τους. Αλλά αυτό θα είναι αποτελεσματικό μια , δυο τρείς φορές. Μετά έρχεται το χάος. Για το οποίο φέρουν την κύρια ευθύνη.
Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρεί ότι μπορεί να συνεχίσει να υπηρετεί  συμφέροντα με αντικοινωνικά χαρακτηριστικά, αν νομίζει ότι δεν υπάρχει τίμημα ή έστω αν νομίζει ότι η παράταξή του θα συνεχίσει αιώνια να γράφει την ιστορία όπως θέλει, προφανώς έχει μεταφυσική αντίληψη της πολιτικής. Που πολύ συχνά μάλιστα οδήγησε ολόκληρες αυτοκρατορίες σε τρομακτική πτώση, πόσο μάλλον μια κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη του Κωνσταντίνου……