Η πρωτοφανής κατάσταση σε παγκόσμιο επίπεδο, απαιτεί πρωτοφανή μέτρα διακηρύσσουν οι οπαδοί του συντηρητισμού και οι ηγεσίες τους, αλλά στην πορεία τα πράγματα αλλάζουν και οι εξουσίες μετατρέπονται σε αυταρχικά οχυρά. Οι αντιπολιτεύσεις σε όλο τον κόσμο και στην Ευρώπη φυσικά έχουν εξαφανιστεί γιατί οι κυβερνήσεις είναι αυτές που λαμβάνουν αποφάσεις, μέτρα για την πανδημία, την οικονομία, τα συστήματα υγείας , ακόμη και για την ψυχική μας υγεία. Τα κίτρινα γιλέκα, οικολογικά  και άλλα κινήματα έχουν εξαφανιστεί. Γκρίζες σκέψεις για την επόμενη ημέρα γίνονται σε όλα τα σοβαρά ΜΜΕ του πλανήτη. Τι μας περιμένει λοιπόν;

Σε χώρες της ΕΕ πέραν της Ουγγαρίας οι κυβερνήσεις ζητούν έκτακτες εξουσίες με το σκεπτικό ότι απαιτείται η υπέρβαση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών για να λαμβάνονται γρήγορα αποφάσεις. Είναι εν μέρει μύθος. Στην Πολωνία για παράδειγμα η ακροδεξιά πλειοψηφία ζητά την παράταση της προεδρικής θητείας κατά δύο χρόνια κάτι που φυσικά δεν έχει σχέση με την πανδημία. Η αντιπολίτευση αναστήθηκε και έθεσε βέτο, οι εκλογές  του Μαίου αναβλήθηκαν όμως χωρίς να είναι γνωστό θα γίνουν.
Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης σε μια ανάλυση που αναδημοσιεύθηκε σε πολλές χώρες του κόσμου απαριθμεί δεκάδες χώρες που με πρόφαση την πανδημία ενισχύουν τις εξουσίες τους σε επίπεδα που θα ζήλευαν δικτάτορες. Αναρωτιέται μάλιστα αν υπάρχει ένα κρυφό σχέδιο για να περάσουμε σε μια νέα μορφή δικτατοριών. Τόσο σοβαρά είναι τα  πράγματα .
Η ΕΕ έχει μηχανισμούς ελέγχου για κάθε ευρώ που δαπανάται ώστε κανείς να μην ξεφεύγει , αλλά δεν έχει ασκήσει κανενός είδους έλεγχο στις παραβιάσεις των δημοκρατικών κανόνων, σκόπιμα φυσικά.  Εδώ και χρόνια απευθύνονται συστάσεις προς τον Όρμπαν, εκκρεμεί η διαγραφή του από το ΕΛΚ , αλλά ένα αόρατο (γερμανικό) χέρι τον κρατά στο παιχνίδι. Μέσα από την γκρίζα περίοδο που διανύουμε οι αντιστάσεις μηδενίζονται και ξαφνικά ως έτοιμοι από καιρό εξουσιομανείς, ακροδεξιοί, απολυταρχικοί ηγέτες, διεφθαρμένα συστήματα, όλοι , λίγο πολύ βρίσκουν τρόπο να ισοπεδώσουν τις δημοκρατικές διαδικασίες για να επιβάλλουν διάφορες μορφές δικτατορίας.
Μια επείγουσα κατάσταση απαιτεί επείγοντα μέτρα, αλλά δεν πρόκειται περί αυτού, αλλά για την εκμετάλλευση των επειγόντων καταστάσεων χρησιμοποιήθηκαν ήδη δικαιολογίες. Και ιστορικά επιβεβαιώνονται αυτοί που ανησυχούν , όχι αυτοί που καθησυχάζουν. Κάποιες φορές είναι οι Εβραίοι, άλλες, οι μετανάστες, οι πόλεμοι , η πανδημία. Αυτό που παρατηρούμε όμως είναι  ότι σε όλη την Ευρώπη οι  ανήσυχοι  είναι λιγότεροι από τους υποστηρικτές των αυταρχικών μέτρων. Γιατί πολλές χώρες δεν ενισχύουν τις εξουσίες τους για να αγοράζουν γρήγορα μάσκες ή αναπνευστήρες, αλλά για να παρακολουθούν, να δρουν ανεξέλεγκτοι, να παρατείνουν τον χρόνο διακυβέρνησης, να τροποποιούν συντάγματα , να αλλάζουν ή να παρακάμπτουν νομοθεσίες. Το πιο ανησυχητικό όμως είναι σίγουρα το γεγονός ότι νέες εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης δοκιμάζονται για να ελέγχουν την ζωή σε κάθε κίνηση και με κάθε  λεπτομέρεια εκατομμυρίων πολιτών ταυτόχρονα.
Αυτό που φοβούνται πολλοί είναι ότι αμέσως μετά την πανδημία, όλο αυτό το οπλοστάσιο των υπερενισχυμένων εξουσιών θα οδηγήσει σε μια οικονομική δικτατορία καθώς οι μεγάλοι όμιλοι και τα συμφέροντα θα είναι αυτά που θα κατευθύνουν την οικονομική πολιτική . Ήδη η ΕΕ, μέσω της Κομισιόν και της υπαλλήλου της Γερμανίας Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν, μιλούν για ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ. Φυσικά , περισσότερο απ΄όλους η Γερμανία γνωρίζουν ότι το σχέδιο Μάρσαλ ήταν η αρχή της πολιτικής ενσωμάτωσης της Ευρώπης στο άρμα των ΗΠΑ. Αν η Γερμανία μέσω ενός σχεδίου θέλει να εδραιώσει την πρωτοκαθεδρία της στην Ευρώπη θα φανεί σε λίγες εβδομάδες γιατί προς το παρόν τα ρήγματα είναι ορατά και η επιρροή της τραυματισμένη .
Γιατί σε λίγες εβδομάδες θα διαπιστωθεί αν τα κινήματα και τα κόμματα που τώρα βρίσκονται σε κατ οίκον περιορισμό θα αφυπνιστούν και θα πάρουν θέση στην αρένα που στήνεται . Είναι τόσο κρίσιμης σημασίας η δυναμική ή η αναιμική δράση που θα αναπτύξουν ώστε να κριθεί κυριολεκτικά το μέλλον της ΕΕ, ο ρόλος της Γερμανίας και το μέλλον πολλών χωρών.  Όπως συμβαίνει παντού και στην Ελλάδα τα κόμματα είναι σε λήθαργο. Η κυβέρνηση αποφασίζει, παίρνει μέτρα , εκείνη κρίνεται. Το ερώτημα που ανακύπτει είναι με ποια ταυτότητα θα επανεμφανιστούν τα κόμματα. Ο λαός βρίσκεται σε κατ οίκον περιορισμό, τα κόμματα ασφυκτιούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επικρατεί πολιτικός παγετώνας. Ίσως μια πολιτική έκρηξη να εμφανιστεί, ίσως όχι. Από τα ίδια τα κόμματα εξαρτάται. Κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζει τον κόσμο της εργασίας, της δημοκρατικής παράταξης και των ιδεών θα βρεθεί κυριολεκτικά σε ιστορικό σταυροδρόμι.