του Σωτήρη Σιδέρη

Ήταν σχεδόν βέβαιο ότι η έπαρση που διακρίνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη από τις εκλογές του Ιουλίου του 2019 θα είχε σοβαρό αντίκτυπο με την πρώτη κρίση και αυτή εκδηλώθηκε διαδοχικά , τόσο με την τουρκολιβυκή συμφωνία, όσο και με καθίζηση που υπέστη η ηγετικότητα του πρωθυπουργού στον Λευκό Οίκο. 
Η αξιωματική αντιπολίτευση που δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα το  ίδιο χρονικό διάστημα , είδε την γκρίζα ζώνη, την αξιοποίησε και τώρα θέτει ένα σοβαρό μέρος της ατζέντας των ελληνοτουρκικών και ελληνοαμερικανικών σχέσεων προκαλώντας άγχος στην κυβέρνηση. Ο Αλέξης Τσίπρας , μετά την συνάντησή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στις 10 Ιανουαρίου, ζήτησε να αναβληθεί η ψήφιση της νέας συμφωνίας για τις βάσεις προκειμένου η Αθήνα να πάρει ανταλλάγματα στον τομέα της ασφάλειας .

Ταυτόχρονα όμως ο Τσίπρας, επιχειρεί να διαμορφώσει και  τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις καθώς η διστακτικότητα του πρωθυπουργού να θέσει το πλαίσιο της εθνικής ενότητας , αλλά και της συναίνεσης ως προς την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας,  έχουν καθηλώσει  τον κ. Μητσοτάκη ένα βήμα πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρωθυπουργός δεν έχει επανέλθει με τους δικούς του όρους μετά την επίσκεψη στις ΗΠΑ γεγονός που προοιωνίζεται περισσότερες εμπλοκές στην διαχείριση των ελληνοτουρκικών σχέσεων , αλλά και γενικότερα των σχέσεων με τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Η έλλειψη σχεδίου είναι προκλητικά εμφανής στο Μέγαρο Μαξίμου. 

Φυσικά ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να δεχθεί την πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για τις βάσεις και να πιέσει τις ΗΠΑ για πιο αποτελεσματική εμπλοκή και κυρίως για πιο δίκαιη στάση έναντι της Ελλάδας, αλλά αυτό απαιτεί ανατροπές , σχεδιασμό και δύναμη, κάτι που δεν διακρίνει τον πρωθυπουργό .
Η Τουρκία έχει περιορισμένες δυνατότητες κυρίως όμως, χωρίς συμμάχους είναι εξαιρετικά ασταθής γιατί τα πολλά μέτωπα που έχει ανοίξει εύκολα μπορούν να εξελιχθούν σε δική της κρίση. Αυτά όφειλε να αναδείξει ο πρωθυπουργός στην Ουάσιγκτον.  

Ο κ. Μητσοτάκης έχει μείνει στις 8 Ιουλίου, την επομένη της εκλογικής νίκης και των πανηγυρισμών. Δεν έχει αφομοιώσει την δυναμική των γεγονότων που ακολούθησαν και τώρα βρίσκεται ήδη στο ραντάρ της κριτικής. Της αντιπολίτευσης προς το παρόν, της εσωκομματικής κριτικής στην συνέχεια και κάποια στιγμή των ακροδεξιών που ο ίδιος υπέθαλψε με το μακεδονικό. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις θα οξύνονται συνεχώς και η κυβέρνηση ήδη κινείται σε λάθος κατεύθυνση και διεθνώς και στο εσωτερικό. Και κατά τα  φαινόμενα δεν υπάρχει προοπτική αλλαγής πορείας.
Υπό αυτό το πρίσμα, ο ΣΥΡΙΖΑ , χωρίς να το καταλάβει και χάρις την οξυδέρκεια ορισμένων συνεργατών του Τσίπρα, βρίσκεται ένα βήμα μπροστά. Αυτό σημαίνει ευθύνη και κυρίως περαιτέρω επεξεργασία προτάσεων και επιμονή στο σχέδιο.
Και επειδή εντός του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε εξέλιξη μια υπόγεια συζήτηση για τον χαρακτήρα της εξωτερικής πολιτικής που πρέπει να ακολουθήσει , καλό θα είναι ο πρόεδρος του κόμματος να καταστήσει σαφές ότι η κρίση είναι εθνική και όχι κομματική. Ότι το δίλημμα στο οποίο καλείται να απαντήσει η χώρα δεν είναι ο εθνικισμός ή ο διεθνισμός, αλλά σε πρώτη φάση τουλάχιστον να αποδείξει ότι διαθέτει αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμό , ότι εννοεί όσα λέει ότι οι χώρες έχουν και όρια, ότι έχουν ένστικτο αυτοσυντήρησης, διαφορετικά εκφυλίζονται . Αν αυτό κατακτηθεί, η συζήτηση στην συνέχεια θα γίνει πιο άνετη.

           

Η δήλωση Τσίπρα

Η δήλωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ μετά την συνάντησή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη έχει ως εξής:

Είχα σήμερα την ευκαιρία να συνομιλήσω με τον κύριο Μητσοτάκη για τις περιφερειακές εξελίξεις, τα ελληνοτουρκικά και το πρόσφατο ταξίδι του στις ΗΠΑ.

Εξέφρασα την ανησυχία μας για την αυξανόμενη ένταση στην περιοχή και κυρίως για τον κίνδυνο μια νέας εθνικής περιπέτειας τώρα που βγήκαμε από τη 10ετή περιπέτεια της οικονομική κρίσης.

Υπογράμμισα επίσης τον προβληματισμό και την έντονη ανησυχία μας -και πιστεύω όλου του ελληνικού λαού- από την εκκωφαντική σιωπή που επικράτησε κατά την επίσκεψη του, όχι μόνο από τον Πρόεδρο Τραμπ αλλά από όλη την αμερικανική ηγεσία, απέναντι στην πιο σοβαρή κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας των τελευταίων 20 ετών. 

Στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό στη Βουλή είχα τονίσει ότι κανείς δεν πρέπει να μας θεωρεί δεδομένους.
Τότε ο κ. Μητσοτάκης είχε πει προσυπογράφω αυτή τη φράση.
Στη πράξη όμως έκανε το αντίθετο.
Δήλωσε ότι η Ελλάδα είναι προβλέψιμος σύμμαχος, δηλαδή δεδομένος.

Έδωσε όσα είχε να δώσει -και με το παραπάνω- πριν καν ζητήσει όσα δικαιούται να πάρει.
Και αυτή είναι εσφαλμένη τακτική.

Το κρίσιμο ερώτημα που απασχολεί κάθε Έλληνα πολίτη σήμερα, ανεξαρτήτως κομματικής προτίμησης, είναι αν οι ισχυροί σύμμαχοί μας θα πιέσουν την Τουρκία να μην κλιμακώσει τις προκλήσεις και θα βρεθούν έμπρακτα στο πλευρό μας, στο ενδεχόμενο που η Τουρκική πλευρά εντείνει αυτές τις προκλήσεις.

Χωρίς ξεκάθαρη διαβεβαίωση σε αυτό το ενδεχόμενο, πιστεύω είναι λάθος να προχωράμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Ζήτησα λοιπόν από τον Πρωθυπουργό να αναστείλει τη ψήφιση του νομοσχεδίου για την αναβάθμιση της αμυντικής μας συνεργασίας με τις ΗΠΑ, μέχρις ότου εξασφαλισθεί η έμπρακτη στήριξη στα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Του δήλωσα επίσης ότι θα στηρίξουμε την ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων, όπως έχουμε αποδείξει.
Περιμένουμε ωστόσο μία σοβαρή τεκμηρίωση για την αναγκαιότητα της  αγοράς των F35 σε σχέση με το κόστος, καθώς δεν πρέπει να επαναλάβουμε μια αλόγιστη κούρσα εξοπλισμών, τώρα που βγήκαμε από την κρίση.

Με ενημέρωσε επίσης και για τη πρόθεση του να αλλάξει εκ νέου τον εκλογικό νόμο.
Του εξέφρασα τη κάθετη διαφωνία μας στην επιστροφή ενός συστήματος ανισοτιμίας ψήφου.
Σε μια περίοδο που απαιτούνται συνεννόηση, σύνθεση απόψεων και προγραμματικές συγκλίσεις, ο ίδιος δυστυχώς επιμένει στη λογική των μονοκομματικών κυβερνήσεων.
Αυτών δηλαδή που μας οδήγησαν στη κρίση.

Τέλος, ζήτησα από τον κ. Μητσοτάκη, δεδομένων και των συνθηκών που απαιτούν εθνική συνεννόηση, να σταματήσει τα καλλιστεία επιλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.
Να επισπευστεί η ανανέωση της θητείας του Προκόπη Παυλόπουλου και αμέσως μετά να συγκληθεί το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών για τη χάραξη εθνικής στρατηγικής.

Ελπίζω η επιμονή του κύριου Μητσοτάκη σε επιλογές που διχάζουν να μη συνεχιστεί.
Και να προβεί σε επιλογές και πρωτοβουλίες που δεν διχάζουν αλλά ενώνουν, στη βάση μιας κοινής εθνικής στρατηγικής, ιδιαίτερα στα εθνικά θέματα.
Γιατί σκοπός όλων μας πρέπει να είναι, να μην οδηγηθεί η χώρα και σε νέα κρίση, εθνική αυτή τη φορά».