του Σωτήρη Σιδέρη

Ο  Κώστας Καραμανλής δραπέτευσε  το 2009 από τις ευθύνες του παραδίδοντας, μέσω μιας προδιαγεγραμμένης εκλογικής ήττας,  την Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας . Δέκα χρόνια αργότερα επέστρεψε στο πολιτικό προσκήνιο έχοντας πρόβλημα πολιτικής αμνησίας , αλλά και σοβαρό πρόβλημα ανευθυνότητας.
Στις 27 Οκτωβρίου 2019  ο Καραμανλής εκφώνησε ομιλία στη Θεσσαλονίκη για τα 80 χρόνια της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών  που ήταν αποκλειστικά αφιερωμένη στην εξωτερική πολιτική.  Ενδεχομένως να ήταν μια πρόβα για να εμφανιστεί ως υπερκομματικός ενόψει της  εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά προσέκρουσε στις Πρέσπες, όπου εμφανίστηκε κατώτερος των προσδοκιών . Αλλά, ακούγοντας αυτή την ομιλία, εύκολα μπορεί να συμπεράνει κάποιος ότι αν μετά από δέκα χρόνια αναχωρητισμού και περισυλλογής δεν μπορεί να κάνει μια στοιχειώδη υπέρβαση τότε καλύτερα είναι να επιστρέψει στην σιωπή του.

Και για να ξεχνάμε  τι σημαίνει ξεδιαντροπιά. Στην ομιλία δεν υπήρχε ούτε μία λέξη για την κρίση που πέρασε ο ελληνικός λαός και η χώρα και για την οποία ευθύνεται ο ίδιος. Ούτε μία λέξη για τις φοβερές θυσίες, την φτώχεια των πολλών ,  την εφιαλτική ανεργία, την μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων νέων και μορφωμένων  Ελλήνων. Και όχι μόνο αυτό. Επιστρέφει δήθεν ως εθνικός ηγέτης για να μας μυήσει σε έναν ακατανόητο εθνικό παλμό που απουσιάζει από τον ίδιο. Όπως απουσιάζει και η ντροπή…

Ιδιοτέλεια

Κατά συνέπεια όλα υποτάσσονται στις ατομικές ανάγκες. Ιδιοτέλεια λέγεται. Αλλά μιας και ο Καραμανλής μίλησε για την εξωτερική πολιτική ας αναφερθούμε  σε αυτήν.       
Η περιγραφή των εθνικών κινδύνων δεν συνιστά πολιτική παρέμβαση που υποτίθεται πολλοί ανέμεναν ως καταλυτική μετά από δέκα χρόνια σιωπής. Θα περίμενε κάποιος ότι ο ίδιος ο Καραμανλής ,  θα κατέθετε κάποιες πρωτοποριακές ιδέες, θα παρότρυνε για την ανάληψη πρωτοβουλιών, θα τολμούσε να κάνει υπέρβαση σε σχέση με το παρελθόν του κάνοντας αυτοκριτική . Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε. Ο Καραμανλής, σαν να μην πέρασε ούτε μια ημέρα από το τέλος της πρωθυπουργίας επανέλαβε τον θλιβερό εαυτό του. Όλα  στο μηδέν.
Στην ομιλία του τόνισε ότι στα χρόνια που έρχονται, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μεγάλες προκλήσεις, οι οποίες θα απαιτήσουν συγκροτημένες πολιτικές, αποφασιστικότητα και τόλμη, θα χρειαστεί να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις και να τις εφαρμόσουμε με συνέπεια και πειθαρχία. Αλλά δεν πρότεινε απολύτως τίποτα για το πώς θα αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις , ποιες συγκροτημένες πολιτικές προτείνει και πως και φυσικά ποιοι θα τις εφαρμόσουν.
Φυσικά δεν είναι τολμηρή σκέψη η τοποθέτησή του περί της απρόβλεπτης συμπεριφοράς των ΗΠΑ. Όλος ο πλανήτης βοά.
      

Για την  Τουρκία

Φυσικά δεν ανακαλύπτει την πυρίτιδα να μας περιγράφει την επιθετική πολιτική της Τουρκίας, την ξέρουν και οι πέτρες των νησιών. Δεν είναι δα και τόσο σοφή η άποψή του ότι:
« η Ελλάδα δεν  πρέπει να συρθεί ούτε να παρασυρθεί από τις μεθοδεύσεις της Τουρκίας και δεν πρέπει να επιτρέψει τη δημιουργία τετελεσμένων σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της. Πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση και ετοιμότητα. Γιατί, ας μην γελιόμαστε, η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και των εθνικών συμφερόντων μας θα βασιστεί στις δικές μας δυνάμεις. Στην εμπέδωση αρραγούς εθνικού μετώπου και στη διασφάλιση της αποτρεπτικής ισχύος των ενόπλων μας δυνάμεων».
Με απλά λόγια τα αυτονόητα δεν συνιστούν σοβαρή πολιτική παρέμβαση. Ούτε διάλογο προτείνει, ούτε τον απορρίπτει. Επίσης, οι ηρωισμοί ότι «συστάσεις και προτροπές που μας καλούν τάχα να «λογικευτούμε και να τα βρούμε», πολύ δε περισσότερο πιέσεις φίλων, συμμάχων ή εταίρων, δεν γίνονται δεκτές, αν προσκρούουν στο εθνικό συμφέρον». Γιατί καλή η άρνηση, αλλά στην πολιτική μετράει και το σχέδιο που θα αντιτάξει η Ελλάδα σε αυτές τις συστάσεις. Και φυσικά τέτοιο σχέδιο δεν υπάρχει.




        Το παραμύθι με τις Πρέσπες

Εκεί όμως που ο Καραμανλής εμφανίστηκε εντελώς ενσωματωμένος στην σύγχρονη εκδοχή της σύμφυσης δεξιάς –ακροδεξιάς είναι η κριτική του στην συμφωνία των Πρεσπών.

Μας ενημέρωσε ο κ. Καραμανλής ότι ενώ έχουν περάσει 20 χρόνια από τον πόλεμο  τα δυτικά βαλκάνια «δυστυχώς παραμένουν μία μαύρη τρύπα στον ευρωπαϊκό χάρτη». Ούτε και για τα βαλκάνια πρότεινε κάτι. Οπότε εύλογα αναμένονταν με ενδιαφέρον η τοποθέτησή του για την συμφωνία των Πρεσπών.

 Μας θύμισε ο κ. Καραμανλής την απόφαση του Βουκουρεστίου του 2008 στην οποία αποδεδειγμένα δεν συμμετείχε, ούτε έθεσε βέτο και μάλιστα με  την στάση του οδήγησε την Ελλάδα σε μια ντροπιαστική ήττα από το Ευρωπαικό Δικαστήριο στο οποίο είχαν προσφύγει τα Σκόπια.
Είπε ακόμη ο Καραμανλής:
 «Έπρεπε και μπορούσαμε να απαιτήσουμε και να επιτύχουμε πολύ περισσότερα. Οι πρόσφατες εξελίξεις επιβεβαίωσαν ότι άλλοι επείγονταν για την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και αυτοί είχαν ακόμα να αποδείξουν πολλά. Εξάλλου, όπως φάνηκε, τα ζητήματά τους είναι περισσότερα από τα ζητήματα με την Ελλάδα. Και, επίσης, οι εξελίξεις κατέδειξαν, με τον πιο προφανή τρόπο, τις μεγάλες αδυναμίες αυτής της συμφωνίας»,
Ο άνθρωπος που ως πρωθυπουργός δεν έκανε καμία απολύτως διαπραγμάτευση αλλά υποχωρούσε σε όλα χωρίς να διεκδικεί τίποτα, ασκεί κριτική. Ας θυμηθούμε εμείς γιατί ο ίδιος  , όπως προαναφέραμε έχει αμνησία.
Στο ονοματολογικό είχε δεχθεί ως βάση διαπραγμάτευσης την ονομασία Μακεδονία –Σκόπια την οποία απέρριψαν τα Σκόπια και η Αθήνα κρύφτηκε πίσω τους.
Το 2004 ακυρώνει την στρατηγική του Ελσίνκι χωρίς καμία αιτιολογία και χωρίς να την αντικαταστήσει με άλλη στρατηγική, γεγονός  που απελευθέρωσε την Τουρκία και την οδήγησε σε όξυνση της αναθεωρητικής της πολιτικής.
Το 2005 αρνείται να υποχρεώσει την Τουρκία στο να εφαρμόσει το Πρωτόκολλο της Αγκυρας που υποχρέωνε τη γειτονική χώρα να ανοίξει τα λιμάνια και τα αεροδρόμια στην Κύπρο και ταυτόχρονα ενδίδει άνευ όρων στην έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων Τουρκίας –ΕΕ. Πρόκειται για μια μεγάλη διπλωματική ήττα της Ελλάδας και έχει ως αποκλειστικό υπεύθυνο το δίδυμο Καραμανλή –Μολυβιάτη
Τώρα ως προς τη Βόρειο Μακεδονία και την Αλβανία, αποφεύγει να πάρει ρητή θέση και αφήνει την ευθύνη στον Μητσοτάκη. Δηλαδή δεν μας είπε αν η Ελλάδα πρέπει να θέσει βέτο και στις δύο χώρες ή να συναινέσει στην έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων και στις δύο.  Γιατί το ίδιο έκανε και με την Τουρκία. Υπέγραψε ενταξιακές διαπραγματεύσεις προπαγανδίζοντας ότι στην πορεία η Ελλάδα θα ελέγχει την ευρωπαική της πορεία και φυσικά δεν έγινε τίποτα, τουλάχιστον για την Ελλάδα, γιατί η Τουρκία απλά κλιμάκωσε την πίεσή της στο Αιγαίο και την επέκτεινε και στην Ανατολική Μεσόγειο.  Αφού ο Καραμανλής ανησυχεί για την  σταθερότητα στα δυτικά βαλκάνια ας μας πει και τι πρέπει να γίνει για να ενισχυθεί η σταθερότητα.
Τι μένει από την επανεμφάνιση Καραμανλή;
Ότι η δεξιά στην Ελλάδα ανασυγκροτείται σε ένα ευρύ μέτωπο με την ακροδεξιά, το παρασιτικό κεφάλαιο και τις πελατειακές σχέσεις και χρησιμοποιεί όλες τις εφεδρείες της προκειμένου να εδραιώσει την κυριαρχία της για πολλά χρόνια.  Η υπόκλιση του Καραμανλή σε αυτό το σχέδιο είναι ολοφάνερη….