του Σωτήρη Σιδέρη

Η Τουρκία επαναλαμβάνει τον ιστορικό, σκοτεινό εαυτό της. Με την σύμφωνη γνώμη μεγάλων δυνάμεων, εισβάλλει, σκοτώνει αμάχους, κατέχει εδάφη και αλλάζει τα δεδομένα. Στην ροή του χρόνου θα φανεί, αν η πολυμέτωπη αναταραχή που προκαλεί  στην ευρύτερη περιοχή θα είναι η παγίδα της ή πράγματι θα αλλάξει την ιστορία, έναν αιώνα μετά την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Γιατί προς το παρόν, η Τουρκία θριαμβεύει… Η ανηθικότητα της Δύσης στο απόγειό της. Η τραγική ειρωνεία επαναλαμβάνεται. Για μια ακόμη φορά ο μισός πλανήτης συνωμοτεί για να διευκολύνει την Τουρκία. Ας δούμε τον ρόλο όλων αυτών των παραγόντων.

Το ΝΑΤΟ κάνει ακόμη πιο γκρίζα την παγκόσμια εικόνα του, δίνοντας ουσιαστικά  την συγκατάθεσή του στην Τουρκία να εισβάλλει στην Συρία.  Η εικόνα του περιφερόμενου υπαλλήλου των ΗΠΑ Γενς Στόλτεμπεργκ που αδυνατούσε να διατυπώσει  μια λογική φράση, δείχνει την μετατροπή μιας συμμαχίας του ψυχρού πολέμου σε κοινή εγκληματική οργάνωση. Αν οι Κούρδοι όπως όλοι παραδέχονται πολέμησαν τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους αξίζουν έπαινο , αυτοδιάθεση . Η Τουρκία που συνεργάστηκε με το Ισλαμικό Κράτος είναι η πραγματική χώρα –τρομοκράτης της περιοχής. Το ΝΑΤΟ πολέμησε κατά της Σερβίας για να  αποκτήσει το Κόσσοβο την ανεξαρτησία του.  Τώρα  επιτρέπει στην Τουρκία να πολεμήσει τους Κούρδους ώστε να μην αποκτήσουν την αυτονομία τους.
Κατά συνέπεια το ΝΑΤΟ είναι υπόλογο για την στάση του όπως και για την στάση του στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο.
Η ΕΕ παραπαίει ως συνήθως μεταξύ μιας δήθεν αυστηρής ρητορικής και πρακτικής αδυναμίας ή και άρνησης να παρέμβει.  Το συζητούμενο εμπάργκο όπλων θυμίζει ακριβώς το εμπάργκο κατά της Τουρκίας μετά την εισβολή στην Κύπρο. Το εμπάργκο κατέρρευσε και η βόρεια Κύπρος είναι ακόμη υπό κατοχή.
Οι ΗΠΑ επιτρέπουν στην Άγκυρα να κάνει τη δουλειά της όπως εκείνη νομίζει, σκοτώνοντας δηλαδή Κούρδους και θέτοντας υπό κατοχή εδάφη της Συρίας. Η Ρωσία επιβεβαιώνει τον τυχοδιωκτισμό της σε ένα ακόμη διεθνές  ζήτημα , αλλά η στάση της στην συριακή κρίση και κυρίως έναντι της Τουρκίας και των Κούρδων, καταδεικνύει την αποκρουστική της ιδιοτέλεια.  
Πρώτο συμπέρασμα: για μια ακόμη φορά ο πλανήτης συνωμότησε για να εξυπηρετηθούν τα σχέδια της Τουρκίας . Αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά ότι η Άγκυρα διαθέτει βούληση και αποφασιστικότητα, να σχεδιάζει, να συμμαχεί και να εφαρμόζει τα σχέδιά της , σε αντίθετη με την μονίμως κλαίουσα και παρακλητική Ελλάδα που συμμαχεί με όλους αλλά δεν έχει κανέναν σοβαρό σύμμαχο γιατί προσφέρεται δωρεάν σε όλους ως δεδομένη και δεν διαπραγματεύεται.

             
Και το Αιγαίο;

Η στάση όλων αυτών των παραγόντων στην αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας  οδηγεί στην σκέψη ότι αν η Τουρκία, μετά από ένα επεισόδιο ή μια προβοκάτσια,  απαιτήσει πχ μια ζώνη ασφαλείας στο Αιγαίο με το πρόσχημα ότι τα νησιά μας πρέπει να είναι αποστρατικοποιημένα, κάποια στιγμή η Δύση θα την κρίνει ως λογική. Και κάπως έτσι τα  σημερινά προβλήματα θα γίνουν εφιάλτες αύριο.
 Όπως έγινε στην Κύπρο το 1974, όπως έγινε στο Βόρειο Ιράκ όπως γίνεται και τώρα στην Συρία, το τουρκικό πολιτικό σύστημα δεν έχει κανένα πρόβλημα  να δράσει χωρίς όρια και χωρίς δισταγμούς γιατί έχει διεθνή και ισχυρά στηρίγματα.  Αυτά τα στηρίγματα,  της επιτρέπουν να κάνει γενοκτονίες, να μετατρέπει σε κουρελόχαρτο  το διεθνές δίκαιο,  να παραβιάζει  τις συνθήκες, να περιφρονεί  τους διεθνείς οργανισμούς. Υπέρτατη αρχή το συμφέρον και  η βουλιμία για επέκταση.  Και  η ατιμωρησία έπεται…
           

Ο νέος χάρτης

Τον χάρτη στην ευρύτερη Μέση Ανατολή δεν  τον αλλάζουν οι ΗΠΑ για λογαριασμό τους  και για λογαριασμό του Ισραήλ όπως διακήρυττε το δόγμα Μπους . Τον αλλάζει η Τουρκία  κυρίως με την Ρωσία, τους Αμερικανούς και το Ιράν σε δευτερεύοντα ρόλο πλέον. Το μείζον ζήτημα που ανακύπτει είναι αν η Τουρκία έχει τη δυνατότητα να εδραιώσει  αυτή την πολιτική ή  αν τελικά χάσει το παιχνίδι εξαιτίας αντιδράσεων των χωρών που σήμερα ευνοούν τα σχέδιά της.
Το ερώτημα αυτό είναι κομβικής σημασίας για το μέλλον. Το εγγύς και το απώτερο. Ο Ερντογάν άλλαξε  την ροή της ιστορίας  για τη χώρα του και επηρεάζει πλέον καθοριστικά την εξέλιξη στην ευρύτερη περιοχή. Ο πρόεδρος της Τουρκίας αποδείχθηκε μεγάλος πολιτικός  αλλά η συνολική συνεισφορά του , θετική ή αρνητική για τη θέση της Τουρκίας στον κόσμο θα κριθεί στο τέλος.
Προς  το παρόν η Τουρκία απολαμβάνει την υπεροχή της. Πάντα φρόντιζε βέβαια, όταν έμπαινε σε έναν πόλεμο να αντιμετωπίζει ασθενέστερο ή κατά προτίμηση άοπλο αντίπαλο. Κάπως έτσι κινήθηκε στο Βόρειο Ιράκ,  στην Κύπρο και τώρα στην Συρία.
Η λεγόμενη διεθνής κοινότητα , κάθε μεγάλη χώρα για δικούς της λόγους με τον έναν  ή τον άλλο τρόπο έδωσε πράσινο φως στον Ερντογάν να εισβάλλει στην Συρία. Το θέμα είναι αν  υπό την πίεση στο εσωτερικό των χωρών τους ή για άλλους λόγους,  θα αναγκαστούν να εγκλωβίσουν εκεί την Τουρκία ή θα συνεχίσουν να τον στηρίζουν και να ανέχονται την πολιτική του. Οι ενδείξεις πάντως είναι υπέρ της Άγκυρας και εις  βάρος των Κούρδων , αλλά και άλλων λαών της περιοχής. Ο κουρδικός λαός  προδόθηκε για μια ακόμη φορά.  Αγωνίστηκε με αυταπάρνηση για τα ιδεώδη του, για την ανάγκη να μιλά την γλώσσα του , να αναπτύσσεται και να αυτοδιοικείται, να έχει συμμάχους τους δυτικούς. Όλοι τον πρόδωσαν. Και στήριξαν τον εχθρό τους, την Τουρκία. Η λεγόμενη διεθνής κοινότητα διέρχεται για μια ακόμη φορά , μια ακόμη σκοτεινή περίοδο.
                 

Η Ελλάδα

 Παρά το γεγονός ότι οι απειλές αυξάνονται, η  Ελλάδα δεν διαπραγματεύεται σε κανένα επίπεδο.  Αυτό είναι γνωστό. Δεν έχει κανένα σχέδιο ανάσχεσης της επιθετικότητας της Τουρκίας. Και αυτό είναι γνωστό. Οι  συνεργασίες με την Αίγυπτο , το Ισραήλ και τις ΗΠΑ έχουν κάνει τον κύκλο τους ως προς την ατζέντα που εξετάζουν και είναι θετική. Όμως η συνεργασία αυτή, αν θέλει να έχει μέλλον θα πρέπει να αντιμετωπίσει και τις αναθεωρητικές προκλήσεις  της Τουρκίας που είναι η μεγάλη απειλή και παράλληλα να διαμορφώσει το πλαίσιο μιας πολύ πιο ισχυρής αποτρεπτικής συμμαχίας. Που δεν θα έχει επεκτατικό χαρακτήρα αλλά αμυντικό. Μπορεί όμως να έχει  συνεργαζόμενη επιθετική διπλωματία κοινό σχέδιο στους διεθνείς οργανισμούς, εμβάθυνση της κοινής ατζέντας και κοινές διεθνείς δράσεις και ενίσχυση των διπλωματικών μετώπων .
Ταυτόχρονα, η Ελλάδα θα πρέπει να αναθεωρήσει τη σχέση της με τις ΗΠΑ σε διπλωματικό επίπεδο. Δεν είναι δυνατό να συνεχίζει η Ουάσιγκτον τον ρόλο που Πόντιου Πιλάτου, ούτε στο Αιγαίο, ούτε στη Μεσόγειο. Δεν μπορεί μια ολόκληρη περιοχή, από τον Εύξεινο Πόντο μέχρι τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή να  είναι όμηρος του τουρκικού τυχοδιωκτισμού. Η Τουρκία δεν είναι σε θέση να κάνει τίποτα αν πρώτα δεν εξασφαλίζει ότι το όποιο εγχείρημά της θα έχει επιτυχία. Στόχος της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής πρέπει να είναι η υπονόμευση των διεθνών σχέσεων της Τουρκίας που σχεδόν πάντα αποσκοπούν  στο να την διευκολύνουν στα εγκληματικά της σχέδια. Εισβολή το 1974 κατά της άοπλης Κύπρου, εισβολή κατά των ουσιαστικά άοπλων Κούρδων . Χωρίς πολεμική αεροπορία, χωρίς αντιαεροπορική άμυνα, χωρίς τεθωρακισμένα, χωρίς πυραύλους καμία χώρα δεν μπορεί να αμυνθεί.
       

Η Ρωσία

Η Μόσχα μπλόκαρε  στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών το προσχέδιο, που συνέταξαν οι ΗΠΑ, μιας κοινής δήλωσης του Συμβουλίου Ασφαλείας, με την οποία αξιωνόταν από την Τουρκία να τερματίσει τη στρατιωτική επιχείρησή της στη βόρεια Συρία.  Ο  τυχοδιωκτισμός της Μόσχας στο απόγειό του. Το εμπάργκο όπλων κατά της Τουρκίας θα έχει μηδενική αξία . Η Άγκυρα θα απειλήσει με ολική συνεργασία με την Ρωσία και η Δύση θα ανακαλέσει . Ή μακάρι, να επιφέρει πλήγματα οικονομικά στην Τουρκία που είναι ο μόνος τρόπος να αλλάξουν τα δεδομένα.
Οι διεθνείς σχέσεις είναι ένα πανεπιστήμιο ανηθικότητας. Όποια και αν  είναι η εξέλιξη στην Συρία, η Δύση για μια ακόμη φορά έδειξε ότι είναι υπεύθυνη για τα μεγαλύτερα εγκλήματα του κόσμου μας. Και συνεχίζει…