του Carlos Fazio
 

Η Εφημερίδα των Συντακτών δημοσίευσε δύο άρθρα του  ουρουγουανού δημοσιογράφου Κ. Φάσιο (29/3 και  13/4) για τα σχέδια ανατροπής τους Μαδούρο. Η μετάφραση είναι του  Πάμπου Χατζηλαμπή.

29/3.
Εγχειρίδια του Πενταγώνου αποδίδουν ιδιαίτερη σημασία στον ιδεολογικό πόλεμο στο πεδίο της πληροφορίας και στον ρόλο των κοινωνικών δικτύων (διαδίκτυο και κινητά τηλέφωνα) ως στρατηγικών και πολιτικών όπλων για δημιουργία προσχεδιασμένης βίας και χάους.
Στο πλαίσιο ενός παγκοσμιοποιημένου επεκτατικού και επιθετικού ταξικού πολέμου, τα τελευταία 20 χρόνια -καλύπτοντας πέντε διαδοχικές προεδρικές θητείες Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών στον Λευκό Οίκο, Μπιλ Κλίντον, Τζορτζ Μπους, Μπαράκ Ομπάμα και Ντόναλντ Τραμπ- η αμερικανική Διπλωματία του Πολέμου προωθεί μια πολιτική αλλαγής του καθεστώτος στη Βενεζουέλα, σε βάρος των συνταγματικών και νόμιμων κυβερνήσεων του Ούγο Τσάβες και του Νικολάς Μαδούρο.

Η ανοιχτή, φανερή αλλά και συγκαλυμμένη δράση των ΗΠΑ αποτελεί μέρος του «ελέγχου του συνολικού φάσματος», μιας έννοιας σχεδιασμένης από το Πεντάγωνο πριν ακόμα και από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, που περιλαμβάνει μια σύνθετη πολιτική όπου το στρατιωτικό μέρος, το πολιτικό, το οικονομικό, το νομικό/παραθεσμικό, το επικοινωνιακό και το πολιτιστικό ελέγχουν κοινούς και αλληλοσυμπληρούμενους στόχους.

Δεδομένου ότι το «φάσμα» είναι γεωγραφικό, χωροταξικό, κοινωνικό και πολιτιστικό, για να επιβληθεί η κυριαρχία χρειάζεται η κατασκευή συναίνεσης. Με άλλα λόγια να εμφυτευτούν στην κοινωνία μερικές κοινότοπες λογικές, που με βάση τη συνεχή επανάληψη ενσωματώνονται στις αντιλήψεις της κοινωνίας και εισάγουν ως μοναδική επιλογή την αντίληψη του κόσμου της ηγεμονικής εξουσίας. Αυτό προϋποθέτει την ιδεολογική χειραγώγηση και διαμόρφωση (δογματική καθοδήγηση) μιας ομάδας και/ή της κοινής γνώμης ώστε να νομιμοποιεί το μοντέλο που σερβίρεται.

Για την κατασκευή συναίνεσης είναι καταλυτικές οι εικόνες και το αφήγημα των ΜΜΕ, με τους μύθους, τις μισές αλήθειες, τα ψεύδη και την παραπληροφόρηση. Προσφεύγοντας στην ψυχολογία των μαζών και τη μαύρη προπαγάνδα, επιβάλλουν στην κοινωνία την κουλτούρα του φόβου. Η δημιουργία του φόβου στην κοινωνία περιλαμβάνει το «χτίσιμο» εσωτερικών εχθρών.

Εγχειρίδια του Πενταγώνου αποδίδουν ιδιαίτερη σημασία στον ιδεολογικό πόλεμο στο πεδίο της πληροφορίας και στον ρόλο των κοινωνικών δικτύων (διαδίκτυο και κινητά τηλέφωνα) ως στρατηγικών και πολιτικών όπλων για δημιουργία προσχεδιασμένης βίας και χάους.

Ενα από αυτά τα ντοκουμέντα επισημαίνει ότι οι σύγχρονοι πόλεμοι εξελίσσονται σε χώρους πολύ πέρα από τα υλικά στοιχεία του πεδίου της μάχης. Ενας από τους σημαντικότερους είναι τα ΜΜΕ, όπου θα πραγματοποιηθεί η σύγκρουση των αφηγημάτων. Η αντίληψη των γεγονότων είναι το ίδιο σημαντική για την επιτυχία της σύγκρουσης, όπως και το ίδιο το γεγονός. Στο τέλος, η αντίληψη του τι συνέβη ενδιαφέρει περισσότερο από αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα.

Η αντίληψη μπορεί να δημιουργηθεί από μια ψεύτικη είδηση και να επιβληθεί στη μάζα με καμπάνιες ψυχολογικών επιχειρήσεων στα ΜΜΕ και/ή στα δίκτυα του ίντερνετ (διαδικτυακός κοινωνικός πόλεμος) ή μέσα από δεξαμενές σκέψης, ακαδημαϊκά κέντρα, ιδρύματα, ΜΚΟ και οργανικούς διανοούμενους με βάση κλισέ γνώμης επεξεργασμένα από ειδικούς κατασκόπους και στρατιωτικούς.

Οι «μολυσμένες» καμπάνιες (απο)πληροφόρησης προκαλούν την έκρηξη ευπρόσβλητων ψυχολογικά, οικονομικά και πολιτικά τμημάτων του πληθυσμού μιας χώρας-στόχου και διαχειρίζονται ένα προπαγανδιστικό σενάριο αποσταθεροποίησης, με άξονα καταγγελίες διαφθοράς και καταπίεσης, χαρακτηρίζοντας το καθεστώς της χώρας που έχει σειρά ως δικτατορία και κραδαίνοντας ως σημαίες την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ελευθεροτυπία και την ανθρωπιστική βοήθεια.

Πριν φτάσει στην κυβέρνηση στις 2/2/1999 ο Ούγο Τσάβες, είχε ήδη αρχίσει να χτίζεται μια μαύρη φήμη γύρω από αυτόν και τα ηγεμονικά ρατσιστικά ΜΜΕ που απευθύνονται σε συγκεκριμένα ψηλά στρώματα της κοινωνίας της Βενεζουέλας τον παρουσίαζαν με χαρακτηρισμούς όπως «ο πίθηκος Τσάβες», «ο κόκκινος γορίλας» «ένας μαύρος στο [μέγαρο] Μιραφλόρες», ενώ τους οπαδούς του τους ονόμαζαν «οι ορδές του Τσάβες».

Μετά -και σχεδόν ταυτόχρονα με τη δημιουργία της σερβικής οργάνωσης «Οtpor» από τη CIA, τα μέλη της οποίας εκπαιδεύονταν σε τεχνικές «ήπιου πραξικοπήματος» με στόχο την ανατροπή του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς στην πρώην Γιουγκοσλαβία-, στη Βενεζουέλα ετοιμαζόταν το πραξικόπημα του 2002 εναντίον του Τσάβες, το οποίο ως τμήμα ενός ανορθόδοξου και ασύμμετρου πολέμου τέταρτης γενιάς χρησιμοποιούσε το Διαδίκτυο και τα ΜΜΕ (Venevisión, Globovisión, Radio Caracas Televisión και μεταξύ άλλων τις εφημερίδες Tal Cual, El Nacional y El Universal) για την προώθηση αντιτσαβικών κλισέ γνώμης και την προβολή «πειραγμένων», διαστρεβλωμένων και ψεύτικων πληροφοριών, με στόχο τη δυσφήμηση της μπολιβαριανής κυβέρνησης.

Μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος, της απεργίας των εργοδοτών (lockout), που αποτελούσαν τα συλλογικά όργανα των βιομηχανιών και επιμελητηρίων, και του σαμποτάζ της κρατικής εταιρείας πετρελαιοειδών PDVSA, στις 24/3/2004, κατά την εξέτασή του στην Επιτροπή Ενόπλων Υπηρεσιών της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, ο στρατηγός Τζέιμς Τ. Χιλ, διοικητής των δυνάμεων της Νότιας Πτέρυγας του Αμερικανικού Πενταγώνου, παρουσίασε για πρώτη φορά την ονομασία «ριζοσπαστικός λαϊκισμός» με εμφανή στόχο τον Ούγο Τσάβες.

Πολύ σύντομα η ορολογία αυτή χρησιμοποιήθηκε με σκοπούς μαζικής προπαγάνδας και στο Μεξικό προσαρμόστηκε στα χαρακτηριστικά του τωρινού προέδρου της χώρας Αντρές Μανουέλ Λόπεζ Ομπραδόρ ως «μεσσία των τροπικών».

Τον Δεκέμβριο της επόμενης χρονιάς, στην Ουκρανία θριάμβευε η αμερικανικής προέλευσης «πορτοκαλί επανάσταση» και το 2005, με χρηματοδότηση της Ουάσινγκτον, στάλθηκαν στο Κέντρο Εφαρμοσμένων μη Βίαιων Ενεργειών και Στρατηγικών (CANVAS) του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου στη Σερβία πέντε ηγέτες του φοιτητικού κινήματος της Βενεζουέλας για να εκπαιδευτούν στις πολιτικές αλλαγής καθεστώτων σύμφωνα με τις τεχνικές των διαφόρων χρωμάτων επαναστάσεων και στα «ήπια πραξικοπήματα» του Τζιν Σαρπ. Ανάμεσά τους οι Γιον Γκοϊκοετσέα, Φρέντι Γκεβάρα και Χουάν Γουαϊδό.

* Με καταγωγή από την Ουρουγουάη, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Κάρλος Φάσιο ζει στο Μεξικό, όπου έφτασε ως πολιτικός φυγάς. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Λατινοαμερικανούς αναλυτές γεωστρατηγικής, διεθνώς αναγνωρισμένος. Είναι καθηγητής στη Σχολή Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών του Εθνικού Αυτόνομου Πανεπιστημίου του Μεξικού (UNAM) και στο μεταπτυχιακό Τμήμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Αυτόνομου Πανεπιστημίου της Πόλης του Μεξικού (UACM). Το παραπάνω άρθρο γνώμης δημοσιεύτηκε στις 25/3 στην εφημερίδα La Jornada (jornada.com.mx)

ΟΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΜΑΔΟΥΡΟ ΚΑΙ "ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ" ΤΟΥ ΓΟΥΑΪΔΟ ..

13/4
Με χρονικό σημείο εκκίνησης το 2005 και με βάση την πείρα που αποκτήθηκε μετά τα τακτικά λάθη στο σύντομο διάστημα που πέρασε από την άνοδο του Ούγο Τσάβες στην εξουσία -το πραξικόπημα, το κλείσιμο επιχειρήσεων και τις απολύσεις εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα (lockout), το σαμποτάζ στον ενεργειακό τομέα, το μηντιακό πόλεμο και άλλα αποσταθεροποιητικά τεχνάσματα με σκοπό την καθεστωτική αλλαγή στη Βενεζουέλα- η CΙΑ και το Πεντάγωνο, επιπλέον, είχαν επί τόπου στη διάθεσή τους το ανθρώπινο δυναμικό για να αναπτύξουν ένα υβριδικό πόλεμο εναντίον της βολιβαριανής επανάστασης: Ένα συνδυασμό μαζικών φοιτητικών διαδηλώσεων σε μια «χρωματιστή» επανάσταση (δλδ «ήπιο» πραξικόπημα) και ομάδων πολιτών οπλισμένων για ένα μη συμβατικό πόλεμο (σκληρό πραξικόπημα).
Δυο χρόνια μετά, ο Γιον Γκοϊκοετσέα, ο Φρέντυ Γκεβάρα, ο Κάρλος Γκράφε, ο Δαβίδ Σμολάνσκυ και ο Χουάν Γουαϊδό, οι ηγέτες του φοιτητικού κινήματος που είχαν εκπαιδευτεί στο Βελιγράδι και αυτό-αποκαλούνταν «Γενιά του 2007» γίνονταν δέκτες των εγκωμίων του αμερικανού πρεσβευτή στο Καράκας Γουίλιαμ Μπράουνφιλντ, που τους χαρακτήριζε ως την ανατέλλουσα γενιά που θα αμφισβητούσε τον «τσαβισμό».
Στο μεσοδιάστημα οι πέντε πρώην ηγέτες του φοιτητικού κινήματος και μερικοί άλλοι φοιτητές που στρατολογήθηκαν από το Καθολικό Πανεπιστήμιο «Αντρές Μπέγιο» είχαν προσκληθεί, συμμετείχαν και, σε ειδικά σεμινάρια στο Ινστιτούτο Φλέτσερ του Πανεπιστημίου Ταφτς, διδάχτηκαν τις αλλαγές καθεστώτων α λα Τζην Σαρπ.
Το φοιτητικό κίνημα της Βενεζουέλας, με χρηματοδότηση από το Ινστιτούτο Κάτων** (Cato Institute) των αδελφών Κοχ της Ουάσινγκτον, το «Ινστιτούτο για μια Ανοικτή Κοινωνία» του Τζωρτζ Σόρος, το «Ίδρυμα Κόνραντ Αντενάουερ» του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (βλ. Α. Μέρκελ), το «Ίδρυμα Κοινωνικών Αναλύσεων και Μελετών» (FAES) του νέο-φρανκιστή πρώην πρωθυπουργού της Ισπανίας Χοσέ Μαρία Αθνάρ, αποτέλεσε τον πυρήνα για στήριξη της λεγόμενης «επανάστασης κατιφέ» (καλέντουλα) κατά την ονοματολογία της εποχής: «επανάσταση των ρόδων» (Γεωργία, 2003), την «πορτοκαλί επανάσταση» (Ουκρανία, 2004) και την «επανάσταση της τουλίπας» (Κιργιστάν, 2005).
Με αυτό το στόχο, οι Γκοϊκοετσέα, Γκεβάρα, Γουαϊδό και οι συν αυτοίς πήραν μέρος στις βίαιες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις του 2007 στους δρόμους του Καράκας (γουαρίμπας) που προκάλεσε η απόφαση της κυβέρνησης του Τσάβες να μην ανανεώσει την παραχώρηση συχνοτήτων στην εταιρία Radio Caracas Televisión (RCTV) λόγω λήξης των νόμιμων προθεσμιών.
Το ιδιωτικό αυτό κανάλι είχε λάβει ενεργό μέρος στο πραξικόπημα του 2002 εναντίον του Τσάβες, ζητώντας μέσα από τις συχνότητές τη δολοφονία του, παραβαίνοντας ξεκάθαρα το Σύνταγμα της χώρας.
Κάτω από αυτή συγκυρία, το φοιτητικό κίνημα «Λευκά Χέρια» εφάρμοσε στην πρωτεύουσα τις έμμεσες τακτικές συστημικού χάους, οργανωμένου και κατευθυνόμενου από το «Ινστιτούτο Άλμπερτ Άϊνστάϊν» του Τζην Σαρπ και τη σέρβικη οργάνωση «Otpor», με έμβλημα τη λέξη «Αντίσταση» και μια ανοικτή παλάμη.
Επίσης, εφάρμοσε ο πόλεμος «τέταρτης γενιάς» το κοινό στοιχείο όλων των «έγχρωμων επαναστάσεων» -που περιλαμβάνει συγκαλυμμένες ψυχολογικές δράσεις και τηλεοπτικές καμπάνιες (από)πληροφόρησης ως επιχειρησιακά και στρατηγικά όπλα, σε συνδυασμό με τον κοινωνικό πόλεμο στο διαδίκτυο (πλατφόρμες όπως το Facebook και Twitter) ως τον πιο αποτελεσματικό τρόπο διασποράς και δημιουργίας viral μηνυμάτων- με στόχο τη διαχείριση των αντιλήψεων και τον αόρατο έλεγχο της κοινωνίας-στόχου του.
Με τις επανειλημμένες αποτυχίες των αποσταθεροποιητικών τους σχεδίων εναντίον της Βενεζουέλας, τον Νοέμβριο του 2010, με τον Μπαράκ Ομπάμα στο Λευκό Οίκο και με τις ευλογίες του Όττο Ράϊχ, πρώην αμερικανού πρέσβη στο Καράκας, ειδικού στη μαύρη προπαγάνδα του ρηγκανισμού και μπλεγμένου με τη διακίνηση κοκαΐνης στο σκάνδαλο «Ιράνγκέϊτ» για χρηματοδότηση της αντεπανάστασης κατά των Σαντινίστας στη Νικαράγουα, κύκλοι της αμερικάνικης κατασκοπίας οργάνωσαν σε ένα ξενοδοχείο της Πόλης του Μεξικού μια σύναξη ακτιβιστών από τη Βενεζουέλα.
Στη συνάντηση που ονόμασαν «Μεξικάνικη Φιέστα» συμμετείχαν μέλη της «Γενιάς 2007» (Γκοΐκοετσέα, Γκεβάρα, Σμολάνσκυ και Γουαϊδό) και ηγέτες του φοιτητικού κινήματος όπως η Γάβη Αρεγιάνο, ο Δανιέλ Σεβάγιος και ο Αμίλκαρ Φερνάντες, καθώς και δύο απόστρατοι στρατηγοί. Από τη σύναξη αυτή που είχε την πολιτική στήριξη του πρώην προέδρου του Μεξικού Βισέντε Φοξ, προέκυψε ένα σχέδιο ανατροπής του προέδρου Τσάβες για να δημιουργηθεί χάος στη χώρα, με εκρήξεις διαρκείας της βίας στους δρόμους.
Στοχεύοντας την πρόκληση ενός «ήπιου πραξικοπήματος» στη Βενεζουέλα, η συνομωσία «Μεξικάνικη Φιέστα» θα συνδυαζόταν μετά το 2012 με την ανάπτυξη παράνομων δομών υποστήριξης και τη διαμόρφωση ανατρεπτικών ομάδων ικανών να διεξάγουν ανταρτοπόλεμο στις πόλεις και την ύπαιθρο, να πραγματοποιούν τρομοκρατικές ενέργειες και στρατηγικά σαμποτάζ εναντίον των κυβερνητικών δυνάμεων και σημαντικών υποδομών, να δημιουργούν και να διασπείρουν προπαγανδιστικά μηνύματα, να το ελέγχουν το λαθρεμπόριο και να δημιουργήσουν δίκτυα κατασκοπίας, ακολουθώντας όσα γράφει το Εγχειρίδιο μη Συμβατικού Πολέμου του Πενταγώνου (Special Forces Unconventional Warfare) γνωστού και ως TC 18-01.
Έκτοτε, ο συνδυασμός της τεχνικής μια «χρωματιστής επανάστασης» (ήπιο πραξικόπημα) με αυτή ενός μη συμβατικού πολέμου (σκληρό πραξικόπημα) βύθισε τη Βενεζουέλα σε έναν υβριδικό πόλεμο που διαρκεί μέχρι σήμερα, στοχεύει στον κατακερματισμό του Κράτους και να προκαλέσει την κατάρρευση της συνταγματικής και νόμιμης κυβέρνησης του Νικολάς Μαδούρο.
Με τον Λευκό Οίκο (πρώτα με τον Ομπάμα και μετά με τον Τραμπ) σε ρόλο κρυφού ηγέτη…

* Με καταγωγή από την Ουρουγουάη, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Κάρλος Φάσιο ζει στο Μεξικό, όπου έφτασε ως πολιτικός φυγάς. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Λατινοαμερικανούς αναλυτές γεωστρατηγικής, διεθνώς αναγνωρισμένος. Είναι καθηγητής στη Σχολή Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών του Εθνικού Αυτόνομου Πανεπιστημίου του Μεξικού (UNAM) και στο μεταπτυχιακό Τμήμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Αυτόνομου Πανεπιστημίου της Πόλης του Μεξικού (UACM). Το παραπάνω άρθρο γνώμης δημοσιεύτηκε στις 8/4/2019 στην εφημερίδα La Jornada (jornada.com.mx)

**Το «Ινστιτούτο Κάτων» είναι δεξαμενή σκέψης της Ουάσινγκτον χωρίς κομματική ταυτότητα αλλά, με βάση το βραβείο «Μίλτον Φρίντμαν» του μισού εκατομμυρίου δολαρίων που απονέμει κάθε δυο χρόνια, έχει αμφισβητηθεί πολλές φορές η ανεξαρτησία του.