του Σωτήρη Σιδέρη

Στις 24 Αυγούστου η Ευρωπαική Επιτροπή κάλεσε για διαβούλευση στις Βρυξέλλες  υψηλά ιστάμενους αξιωματούχους  δέκα χωρών της Μεσογείου. Στόχος να εξευρεθεί άμεσα μια λύση στην ιδιαίτερα πιεστική πολιτική της Ιταλίας που αρνείται να υποδεχθεί πλοία με μετανάστες από την κεντρική Μεσόγειο.
Στην συνάντηση αυτή, σύμφωνα με πληροφορίες,  η Ελλάδα δεν προσκλήθηκε με ευθύνη της Επιτροπής που αποδόθηκε σε παράλειψη.  Ενδεχομένως θα προσκληθεί  στις επόμενες συναντήσεις , αν γίνουν.
Σύμφωνα με πληροφορίες έγινε μια έντονη συζήτηση αλλά απόφαση δεν ελήφθη, σύμφωνα με τηλεγράφημα του Ρώϋτερ. Αυτό όμως που δεν έγινε γνωστό, είναι ότι  η Ιταλία ζήτησε να υπάρξει ανακατανομή των βαρών , θέση που προκάλεσε αρνήσεις, ενώ υπήρξαν χώρες που υποστήριξαν τη θέση Ρώμης και Μάλτας για να υποδεχθεί και η Ελλάδα μετανάστες που διασώζονται στη Μεσόγειο, θέση απαράδεκτη, αν λάβουμε υπόψη μας την ήδη μεγάλη επιβάρυνση της χώρας μας.

Η Ιταλία δεν έμεινε εκεί. Στις 30 Αυγούστου  απείλησε με αποχώρηση από την επιχείρηση της ΕΕ «Σοφία» επιμένοντας στην άρνησή της να συνεχίζει να δέχεται στα λιμάνια της πλοία με μετανάστες . Αν πραγματοποιήσει την απειλή της θα υπάρξει μεγάλο κενό στην εν λόγω επιχείρηση, κυρίως ως προς την επιτήρηση της Λιβύης , πράγμα που μπορεί να μεταφραστεί και ως πρόκληση χάους στη Μεσόγειο.  Στην πραγματικότητα η Ευρώπη βρίσκεται ένα βήμα πριν το χάος στο μεταναστευτικό. Η επίθεση της Ρώμης επεκτάθηκε και προς την  Γαλλία  κατηγορώντας την για υποκρισία, εν μέρει δικαίως, καθώς ο Μακρόν ενώ κάνει συνεχώς διακηρύξεις ανθρωπισμού, η Γαλλία ουσιαστικά δέχεται το μικρότερο βάρος από όλες τις χώρες της Ευρώπης.

Η Ελλάδα παρατηρεί

Ενώ  στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης το πολιτικό σύστημα κλονίζεται, παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις εξαερώνονται , κοινωνικά ζητήματα αναφύονται και έντονες διεργασίες βρίσκονται σε εξέλιξη, η Ελλάδα εξακολουθεί να ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν. Η κυβέρνηση ουσιαστικά δεν έχει αναγνωρίσει ότι υφίσταται μεταναστευτικό ζήτημα για τη χώρα μας,  δημόσιος διάλογος δεν γίνεται, θεωρεί ότι λίγο πολύ είναι τεχνοκρατικό ζήτημα και δείχνει ότι δεν την αγγίζουν τα προβλήματα των Ευρωπαίων. Είναι όμως λάθος.
Είναι ανησυχητικό ότι ήταν η  Υπηρεσία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες  που κάλεσε την Παρασκευή  31 Αυγούστου τις ελληνικές αρχές να επιταχύνουν τη μεταφορά αιτούντων άσυλο στην ηπειρωτική χώρα, υποστηρίζοντας πως η κατάσταση στο υπερπλήρες κέντρο υποδοχής της Λέσβου είναι πλέον «καζάνι που βράζει».
Αν έκανε ένας ακροδεξιός πολιτικός την δήλωση αυτή, η κυβέρνηση ή τουλάχιστον ένα τμήμα της, θα ξεσηκώνονταν και θα την  απέκρουε με πάθος . Είναι όμως ο ΟΗΕ που παρεμβαίνει και  η κυβέρνηση σχεδόν υπνοβατεί. Γιατί η κατάσταση που επικρατεί στην Λέσβο και η απουσία συντονισμένης και σχεδιασμένης δράσης της κυβέρνησης σε πολιτικό επίπεδο, δείχνει  αυτό που διαπιστώνει ο καλοπροαίρετος πολίτης ότι, η κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη προβλήματος. Γιατί είναι άλλο πράγμα να αναγνωρίσει το πρόβλημα και άλλο πράγμα ο τρόπος αντιμετώπισής του. Η ακροδεξιά το αντιμετωπίζει με μίσος, ρατσισμό και αποκλεισμό και οι δημοκράτες το αντιμετωπίζουν με σχέδιο, πρόγραμμα, αλληλεγγύη και οργάνωση, δηλαδή το αντιμετωπίζουν δεν το παρατηρούν να εξελίσσεται. Γιατί η μη αναγνώριση του προβλήματος και η νωχελική πολιτική ουσιαστικά τροφοδοτούν με δύναμη την ακροδεξιά και την Χρυσή Αυγή, δυνάμεις που  πολεμά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το σύστημα κλονίζεται

Η Ιταλία εδραιώνεται πλέον ως δύναμη διεμβόλισης της ενότητας της ΕΕ και προστίθεται στην ομάδα Βίζεγκραντ και άλλες κυβερνήσεις που βρίσκονται σε ευθεία αντιπαράθεση με τις Βρυξέλλες. Δεν αντιδρά μόνο στην πολιτική για το μεταναστευτικό που ουσιαστικά δεν υπάρχει, είναι υπερκινητική σε όλα θεσμικά εδάφη  και τις δομές της ΕΕ και δηλώνει ευθέως ότι θα επιδιώξει την ανατροπή τους. Οι συμμαχίες των αρνητών της δημοκρατικής ΕΕ διευρύνονται, όπως είχαμε προβλέψει ο Όρμπαν εξελίσσεται σε ηγετική φυσιογνωμία, οι αντιθέσεις εντός της ΕΕ οξύνονται και τα λεγόμενα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έχουν εξαϋλωθεί .
Η κατάσταση αυτή θα οξυνθεί καθώς η ΕΕ παραλύει συνεχώς σε όλα τα επίπεδα και σύντομα θα αρχίσει η προεκλογική περίοδος για τις ευρωεκλογές. Η αδυναμία για ένα συμφωνημένο Brexit ενισχύει τις φυγόκεντρες δυνάμεις. Η αδυναμία αντιμετώπισης των αντιδημοκρατικών αλλαγών στην Ουγγαρία, την Αυστρία , την Ιταλία και αλλού παροξύνει την επιθετικότητα της ακροδεξιάς που  αρχίζει να κυριαρχεί καθώς επιβάλλει πλήρως την ατζέντα της. Η πίεση που δέχεται η Ευρώπη από τις ΗΠΑ από τη μία πλευρά και την Ρωσία από την άλλη, ουσιαστικά την αποδυναμώνει και αντί να ενισχύσει τον διακριτό ενδιάμεσο ρόλο της ως τρίτη δύναμη, αναζητεί μια νέα ταυτότητα την οποία όμως διαμορφώνουν διαλυτικές δυνάμεις.

Η Ελλάδα

Η ελληνική κυβέρνηση και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να αναλάβει πολιτικές πρωτοβουλίες με διεθνή αντίκτυπο αν θέλει να προλάβει τα χειρότερα. Η Ελλάδα δεν έχει δυνάμεις οικονομικές, θεσμικές, δομές και σχέδια για να αντιμετωπίσει την μεταναστευτική κρίση που πλέον είναι και πολιτική κρίση. Είναι ανάγκη η χώρα να κινηθεί άμεσα καταθέτοντας νέες ιδέες και αναγνωρίζοντας το πρόβλημα, ώστε να κινητοποιήσει ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις για την αντιμετώπισή του.  Η τελευταία συζήτηση στην Ευρώπη για την τοποθέτηση Ενόπλων Δυνάμεων στα σύνορα για να εμποδίζουν μετανάστες θα είναι ο επικήδειος της αποτυχημένες μεταναστευτικής πολιτικής που θα έχει πολλαπλές αρνητικές επιπτώσεις. Δηλαδή οι στρατιώτες θα πυροβολούν γυναίκες και παιδιά που θα μπαίνουν μπροστά για να περάσουν τα σύνορα?
Πέραν όλων αυτών, είναι επίσης αναγκαίο η κυβέρνηση να σταματήσει την ρητορική κατά της ακροδεξιάς, με τον τρόπο που το κάνει,  γιατί δεν ωφελεί πλέον. Η αντιμετώπιση της ακροδεξιάς απαιτεί πολιτικό και ιδεολογικό αγώνα, έργα, δράσεις, πολιτική ιεράρχηση των αναγκών και κυρίως άμεση ανάληψη πρωτοβουλιών. Η ακροδεξιά δεν νικιέται με καταγγελτικούς λόγους. Και αυτό θα γίνει πιο σαφές στις ευρωεκλογές του επομένου έτους και τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορεί να υπεκφεύγει. Το υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής ας γίνει υπουργείο και ας σταματήσει να διεκπεραιώνει τεχνικά και τεχνοκρατικά προβλήματα. Η παραγωγή πολιτικής είναι η πρώτη προτεραιότητα.
Όσο πιο γρήγορα γίνει αντιληπτό , τόσο το καλύτερο για την δημοκρατία και την κοινωνική συνοχή.