Ο Ντόναλντ Τραμπ μικραίνει τους ορίζοντες των ΗΠΑ σε μια περίοδο που ο κόσμος είναι πολύ ανήσυχος και οι αναστατώσεις διαρκείς. Μιλώντας στο Κογκρέσο  στις 28 Φεβρουαρίου, ο νέος Αμερικανός πρόεδρος είπε ότι «δεν αντιπροσωπεύω τον κόσμο, αλλά τις ΗΠΑ», συμπυκνώνοντας την αντίληψή του για τον ρόλο των ΗΠΑ στις παγκόσμιες υποθέσεις, επισημοποιώντας κατά κάποιο τρόπο την κίνηση  προς την εσωστρέφεια.  Την ίδια στιγμή όμως ο Τραμπ, ο οποίος είχε απειλήσει με κλονισμό την ενότητα του ΝΑΤΟ , διαβεβαίωσε  ότι θα συνεχίσει «να υποστηρίζει σθεναρά το NATO, μια συμμαχία η οποία σφυρηλατήθηκε έπειτα από δύο παγκόσμιους πολέμους που έριξαν κάτω τον φασισμό κι έπειτα από έναν ψυχρό πόλεμο στον οποίο νικήθηκε ο κομμουνισμός». Στο Κογκρέσο ο Τραμπ είπε επίσης ότι «η εξωτερική πολιτική μας καλεί να έχουμε μια άμεση, ισχυρή και ουσιαστική σχέση με τον κόσμο»,  και πρόσθεσε ότι  «είναι ο αμερικανικός ηγετικός ρόλος, που βασίζεται σε ζωτικά συμφέροντα ασφαλείας, τα οποία μοιραζόμαστε με συμμάχους μας σε όλη την υφήλιο».

Αυτές οι αντιφάσεις, θα κυριαρχήσουν στον λόγο και τις πράξεις του Τραμπ μέχρι να αποσαφηνιστεί, αν θα καταφέρει να επιβάλλει τις απόψεις στο αμερικανικό κατεστημένο, τις πολυεθνικές, τους στρατιωτικούς και τους διπλωμάτες,  ή θα αναδιπλωθεί. Η ασάφεια και οι αμφιταλαντεύσεις θα επηρεάσουν προφανώς τις εξελίξεις σε διεθνή κλίματα, απομένει να διαπιστώσουμε τις επιπτώσεις στην πορεία 

Εκεί που δεν υπάρχει καμία ασάφεια είναι η αλλαγή του δόγματος της Γερμανίας που τροποποιείται σε μεγάλη κλίμακα . Η Γερμανία σταδιακά την τελευταία δεκαετία άρχισε να παίρνει μέρος σε αποστολές με ειρηνευτικό χαρακτήρα , στη συνέχεια άρχισε να εμπλέκεται με μεγαλύτερη επιρροή στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και πρόσφατα έστειλε ένοπλες δυνάμεις στις βαλτικές χώρες, είναι παρούσα στην τουρκική βάση Ιντσιρλίκ επιχειρώντας στη Συρία, άγνωστο με ποια ακριβώς αποστολή. 

Τις τελευταίες ημέρες έγινε γνωστό, ότι η Γερμανία θα ακολουθήσει την προσταγή για αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών για να πιάσει το 2% του ΑΕΠ όπως προβλέπει το ΝΑΤΟ, αλλά δεν είναι μόνο η συμμαχική υποχρέωση που επιβάλλει αυτή την αλλαγή. Ουσιαστικά η Γερμανία επανέρχεται στο διεθνές σκηνικό με την φιλοδοξία να καταστεί και στρατιωτική δύναμη. Μόνο λόγος για να γίνει και πυρηνική δύναμη δεν  ακούγεται,  αλλά είναι νωρίς ακόμη. 

Όταν η Γερμανία  εξοπλίζεται

 «Οι υποχρεώσεις πρέπει να υλοποιούνται. Άλλοι θα έχουν αυτή την απαίτηση από εμάς και πιστεύω πως έχουν δίκιο στο ότι και η Γερμανία πρέπει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της», είπε η κ. Μέρκελ . Σύμφωνα με τις προσωρινές εκτιμήσεις του NATO, το 2016 η Γερμανία δαπάνησε μόλις του 1,19% του ΑΕΠ της στην Άμυνα. Οι μοναδικές από τις 28 χώρες-μέλη της Συμμαχίας που υπολογίζεται ότι πέτυχαν το στόχο του 2% ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ελλάδα, η Πολωνία, η Εσθονία και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Ο  υπουργός Εξωτερικών Ζίγκμαρ Γκάμπριελ δήλωσε πως θα ήταν δύσκολο για την Γερμανία να προσθέσει 25 δισεκατομμύρια ευρώ στο αμυντικό προϋπολογισμό της προκειμένου να ανταποκριθεί στον στόχο αμυντικών δαπανών που έχει θέσει το ΝΑΤΟ, αν, την ίδια στιγμή, οι πολιτικοί επιδιώκουν να μειώσουν τους φόρους. Ωστόσο , ο Γκάμπριελ δεν είπε ότι αυτά τα χρήματα δεν θα δαπανηθούν για εξοπλισμούς  και αυτό έχει σημασία. 

Πέραν των οικονομικών πτυχών, η δέσμευση της Γερμανίας για εξοπλισμούς συμβαδίζει με το νέο δόγμα της για μεγαλύτερη εμπλοκή στις διεθνείς υποθέσεις. Οι εξοπλισμοί προφανώς δεν γίνονται απλά για αμυντικούς σκοπούς, αλλά και επιθετικούς. Όχι ότι η Γερμανία απειλεί κάποια χώρα σήμερα. Αλλά η συμμετοχή της στις επιθετικές ενέργειες του ΝΑΤΟ ή των ΗΠΑ όπως στη Συρία, σηματοδοτεί και την μετάλλαξή της σε ιμπεριαλιστική δύναμη. Αυτό είναι το πλέον ανησυχητικό γιατί η οπισθοχώρηση των ΗΠΑ , η πιθανή απομόνωσή της και η διαφαινόμενη οικονομική αντιπαράθεση με την ΕΕ, δημιουργεί εκ των πραγμάτων ένα κενό που το Βερολίνο θέλει να καλύψει. 

Η ατζέντα 2000 του Σρέντερ που εφάρμοσαν με θρησκευτική ευλάβεια οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, πέραν της οικονομικής ισχυροποίησης της Γερμανίας, αποσκοπούσε στην πορεία και στην ηγεμονία του Βερολίνου στην ΕΕ. Ο στόχος αυτός επιτεύχθηκε , ενώ οι αλλαγές που δρομολογούνται για τη νέα ΕΕ θα κινηθούν προς την ίδια κατεύθυνση 

Στο απλό ερώτημα αν οι ευρωπαικοί λαοί θα πρέπει να ανησυχούν για το στόχο της Γερμανίας να ισχυροποιηθεί στρατιωτικά η απάντηση δεν είναι εύκολη. Προς το παρόν δεν συντρέχουν λόγοι ανησυχίας. Η αναστάτωση όμως που επικρατεί στον κόσμο, ο κλονισμός της ενότητας της ΕΕ των 28 με  την αποχώρηση της Αγγλίας  και την Ένωση των πολλών ταχυτήτων προφανώς θα επιφέρει αναστατώσεις. 

Ο κόσμος θα ήταν πολύ πιο ήσυχος, αν το δόγμα της Γερμανίας και της ΕΕ θα ήταν «πρώτα η διπλωματία», αλλά δυστυχώς δεν είναι. Και αυτό βάζει σε σκέψεις πολλούς.