Με άρθρο –κόλαφο  για την στάση  των ευρωπαίων πιστωτών και της πολιτικής που ακολουθούν στην ελληνική κρίση εμφανίζεται για μια ακόμα φορά ο επιφανής φλαμανδός οικονομολόγος και καθηγητής του LSE  Πωλ ντε Κρόγουε  μέσα από τις στήλες  της βελγικής εφημερίδας  De Morgen. Ο κ. Κρόγουε τονίζει ότι οι αποφάσεις που λαμβάνονται κινούνται εκτός οικονομικής πραγματικότητας και αναλύει , ιδιαίτερα πειστικά τις επιπτώσεις της τιμωριτικής πολιτικής , όπως την αποκαλεί κατά της χώρας μας , αλλά και την αδιέξοδη τακτική των ευρωπαικών κυβερνήσεων. Το άρθρο, λόγω του ειδικού ενδιαφέροντος που παρουσιάζει  το δημοσιεύουμε αυτούσιο

 «Μια νέα ελληνική κρίση χρέους διαφαίνεται και πάλι στον ορίζοντα. Προβλέψιμο και προβλεπτό διότι για μια ακόμα φορά επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη, με αποτέλεσμα οι αποφάσεις που λαμβάνονται να κινούνται εκτός οικονομικής πραγματικότητας. Αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις σε αυτό το δράμα είναι δέσμιοι των προκαταλήψεων και της καχυποψίας τους. Πιο συγκεκριμένα, το καλοκαίρι του 2015 έγινε μια συμφωνία ανάμεσα στους βορειοευρωπαίους πιστωτές και την Ελλάδα. Ή, για να είμαστε ειλικρινείς, οι πιστωτές επέβαλλαν μια συμφωνία στην Ελλάδα. Η συμφωνία αυτή προέβλεπε ότι οι πιστωτές θα έδιναν δάνεια στην Ελλάδα συνολικού ύψους 86 δις ευρώ προκειμένου η εν λόγω χώρα να μπορέσει να αποπληρώσει τις οφειλές της προς τους ίδιους αυτούς πιστωτές. Όπως δηλαδή μια τράπεζα που χορηγεί δάνεια στον οφειλέτη προκειμένου εκείνος να αποπληρώσει παλιότερες οφειλές του προς την ίδια τράπεζα. Ο απώτερος σκοπός μια τέτοιας συναλλαγής είναι να παραμείνει άθικτος ο ισολογισμός της τράπεζας. Ψιλά γράμματα θα πει κανείς. Μακάρι όμως να ήταν έτσι τα πράγματα. 

Για τον σκοπό αυτό, η Ελλάδα κλήθηκε να καταβάλλει ένα υψηλό τίμημα. Αλλοδαποί τεχνοκράτες από τον ευρωπαϊκό Βορρά κατέφθασαν λοιπόν στην ηλιόλουστη χώρα προκειμένου να επιβάλλουν τους όρους τους, παίρνοντας με τον τρόπο αυτό στα χέρια τους ένα σημαντικό κομμάτι από τις αρμοδιότητες της χώρας στο οικονομικό πεδίο. «Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», το ονομάζουν αυτό. Σίγουρα κάποια στοιχεία του πακέτου των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων είχαν νόημα. Για παράδειγμα η μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος προκειμένου να καταπολεμηθεί η διαφθορά. 

Το σημαντικότερο όμως πρόβλημα ήταν ότι οι όροι που τέθηκαν ήταν εξ αρχής καταδικασμένοι σε αποτυχία. Οι πιστωτές υποχρέωσαν τις ελληνικές αρχές να επιβάλλουν ακόμα μεγαλύτερες περικοπές. Η Ελλάδα χρειάστηκε να πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% και μάλιστα επί δεκάδες χρόνια. Η ελληνική οικονομία οδηγήθηκε σε στραγγαλισμό, με αποτέλεσμα να καταστεί  δύσκολο να εξέλθει με βιώσιμο τρόπο από την οικονομική στενωπό. Η πολιτική αυτή κατέστησε επίσης αδύνατη την αποπληρωμή του χρέους. Ένας φαύλος δηλαδή κύκλος, επειδή μετά από κάθε νέα συμφωνία ακολουθεί μια κρίση, η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε μια συμφωνία κοκ. Προκειμένου να  νομιμοποιηθεί η πολιτική αυτή στις βόρειες χώρες της ευρωζώνης, επινοήθηκε  - κατά τα πρότυπα του Trump – ένα «fake news-show». Οι βόρειες χώρες δηλαδή «παρείχαν στήριξη» στην ελληνική οικονομία συνολικού ύψους 86 δις ευρώ. Απέναντι λοιπόν σε μια τέτοια επίδειξη «αλτρουισμού» από την πλευρά των πιστωτών, οι Έλληνες θα έπρεπε να αισθάνονται ευγνώμονες αποδεχόμενοι τους όρους που τους επιβλήθηκαν ως μια δίκαιη τιμωρία. Πόσω δε μάλλον που οι όροι αυτοί υποτίθεται πως ήταν για το καλό τους και θα τους βοηθούσαν να βγουν από το οικονομικό τέλμα. «Η χείρα βοηθείας από τον Βορρά» είναι αυτή…

Το ΔΝΤ παίρνει όμως αποστάσεις από αυτό το μύθευμα. Πολύ σωστά παρατηρεί ότι παράγινε πλέον με τις δημοσιονομικές περικοπές, οι οποίες δεν οδηγούν την Ελλάδα σε υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης, με αποτέλεσμα το χρέος να καθίσταται μη βιώσιμο. Το ΔΝΤ απειλεί να αποχωρήσει από την συμφωνία. Οι βορειοευρωπαίοι παραμένουν όμως άτεγκτοι και δεν προτίθενται να χαλαρώσουν τον στραγγαλισμό των Ελλήνων. Κι όλ’ αυτά «για το καλό τους», όπως διατείνονται. Αυτό που εντυπωσιάζει σε αυτό το δράμα είναι το γεγονός ότι το ΔΝΤ – ένας εξωτερικός δηλαδή παρατηρητής – έχει μια μία πιο διαυγή και ρεαλιστική αντίληψη για τα πράγματα, η οποία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μια οριστική διαγραφή του χρέους είναι αναπόφευκτη. Από την πλευρά τους οι ευρωπαίοι πολιτικοί αρέσκονται να μιλούν για ηθικό κίνδυνο, «ενοχή» και «τιμωρία». Το τελευταίο που είναι διατεθειμένοι να παραδεχτούν οι γερμανοί, ολλανδοί και βέλγοι πολιτικοί είναι ότι τα δάνεια προς την Ελλάδα δεν πρόκειται να αποπληρωθούν και ήδη αυτή τη στιγμή έχουν χάσει μεγάλο μέρος από την αξία τους. Προκειμένου να παραμείνει ζωντανό αυτό το αφήγημα περί «ενοχής» θα υπάρξει μια ακόμα «τιμωρητική» συμφωνία μέχρις ότου γίνει αντιληπτό  ότι ούτε αυτή αποδίδει. Όλα αυτά δεν αποτελούν όμως καλό οιωνό για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα».