Ο θάνατος του 36χρονου Αντωνη Καρυώτη απο τον Αγιο Νικόλαο Κρήτης, μπροστά στα μάτια εκατοντάδων ανθρώπων, στο λιμάνι του Πειραιά, παγώνει τον ανθρώπινο νού. Είναι η χρήση και η αποδοχή της βίας, στην καθημερινότητα μας, που τρομάζει.

Είναι η ωμότητα με την οποία αντιμετώπισαν στην συνέχεια την πράξη τους τα μέλη του πληρώματος, του συγκεκριμένου πλοίου, του Blue Horizon. Ανθρωπος στη θάλασσα, αλλά το πλοίο συνεχίζει τον πλού, για να προλάβει το δρομολόγιο. Να φτάσει στο επόμενο λιμάνι στην ώρα του. 

Υπάρχουν λοιπόν καταγγελίες που λένε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Που εμποδίζονται άνθρωποι να ανέβουν στο πλοίο την τελευταία στιγμή. Ανθρωποι που είναι δύο μέτρα απο τον καταπέλτη αλλά το πλοίο αναχωρεί. Ανθρωποι που πατάνε στον καταπέλτη αλλα απωθούνται γιατί το πλοίο πρέπει να φύγει γρήγορα. Που σημαίνει ότι είναι πρακτική, ότι υπάρχουν εντολές. Το πλοίο πρέπει να φύγει γρήγορα, η καθυστέρηση δεν πρέπει να καλυφθεί με αυξημένη ταχύτητα αρα με περισσότερα καυσιμα. Τρέλα! 

Η όποια πρακτική της όποιας εταιρείας, ώστε να είναι ανταγωνιστική, δεν δικαιολογεί  βεβαίως την συμπεριφορά των δύο μελών του πληρώματος . Ο Αντώνης Καρυώτης ηταν πάνω στον καταπέλτη, είχα μπεί στο πλοίο. Τον σπρώχνουν να πέσει στην θαλασσα.

Ουτε οι δυο ναυτες, ούτε ο αξιωματικός καταστρώματος που βλέπει τι συμβαίνει, δεν κάνουν απολύτως τίποτα.

Βλέπουν  τον ανθρωπο να πνίγεται απο το κύμα που προκαλεί η προπέλα και τον αφήνουν να πνιγεί. Δεν ξέρουμε πότε ενημερώθηκε ο πλοίαρχος και τι έκανε. Το Λιμενικό τον υποχρέωσε μετά απο ώρα να επιστρέψει στο λιμάνι του Πειραιά.

Τι ακριβώς συμβαίνει στην κοινωνία μας;