Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ευγενής και προσεκτικός μέχρι πρόσφατα, φαίνεται ότι έχει γοητευθεί από την ιδέα ότι μπορεί να αποτελέσει η επόμενη επιλογή για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και έχει παρασυρθεί σε μια λανθασμένη τακτική πρόκλησης πολιτικών ζητημάτων μέσω των ΜΜΕ.

Διαφορετικά δεν εξηγείται η τάση του να αμφισβητεί δημόσια προσωπικά τον Αλέξη Τσίπρα. Η αναφορά σε άρθρο του με την οποία αποδοκίμαζε την φράση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο Μητσοτάκης είναι πολιτικός απατεώνας ήταν λάθος του Τσακαλώτου. Ο Τσίπρας επιχειρηματολόγησε για τη φράση του, περιγράφοντας πειστικά μάλλον, τις αμέτρητες υποσχέσεις , θέσεις και αποφάσεις του πρωθυπουργού με τις οποίες  καταδεικνύονταν η εξαπάτηση του εκλογικού σώματος και όλου του λαού, γιατί ο πρωθυπουργός αποφασίζει για όλο το λαό και όχι για τους ψηφοφόρους του. Ένα άκαιρο, άκομψο και αχρείαστο επεισόδιο φθινοπωρινής ημέρας, έγινε πολιτικό ζήτημα και πολύ σωστά από τη ΝΔ. Το ίδιο κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ. Άρα υπάρχει θέμα διαχείρισης του πολιτικού λόγου από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος σταθερά από τη θέση της αντιπολίτευσης ασκεί εξαιρετικά ήπια αντιπολίτευση με τον τρόπο που γνωρίζει και ι πιστεύει ότι είναι πιο αποτελεσματικός. Ωστόσο πολλοί διαφωνούν μαζί του, αλλά δεν βγαίνουν δημόσια τα άλλα κομματικά στελέχη ή ο Τσίπρας να διαφωνήσουν ή να τον αποδοκιμάσουν δημόσια.
Άρα και ο Τσακαλώτος δεν έχει το ελεύθερο να κρίνει τον πρόεδρό του δημόσια για το πώς ασκεί αντιπολίτευση και μάλιστα για ομιλία του στη βουλή, όπου κατά παράδοση οι αντιπαραθέσεις είναι σκληρές , ενίοτε ξεφεύγουν. Υπάρχουν χώρες , ακόμη και στις ΗΠΑ όπου οι αντιπαραθέσεις είναι απείρως πιο σκληρές από την Ελλάδα.

Αν ο Τσακαλώτος είχε αντιρρήσεις, τότε θα μπορούσε να θέσει ζήτημα αντιπολιτευτικής τακτικής στα όργανα του κόμματος, που και πολλά είναι και συμμετέχει . Αυτή είναι η παράδοση της αριστεράς, ακόμη και του ΠΑΣΟΚ όταν βρίσκονταν στην ακμή του. Αν ο Τσίπρας λειτουργούσε ως Μητσοτάκης ή Ανδρέας Παπανδρέου ο Τσακαλώτος θα είχε διαγραφεί. Στον ΣΥΡΙΖΑ όμως υπάρχει ανεκτικότητα και σωστά και αυτό δημιουργεί μια δημοκρατική παράδοση.
Αποτέλεσμα αυτής της υπόθεσης είναι να δοθεί για μια ακόμη φορά η εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπό διάλυση. Τα κόμματα εξουσίας όμως έχουν ένστικτο αυτοσυντήρησης και σίγουρα μπορούν να το ενεργοποιήσουν , προκειμένου να παραμείνουν σε τροχιά εξουσίας και να ενισχύσουν την ενότητά τους. Και αυτό θα πρέπει να το εξετάσουν τα όργανα του κόμματος , δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ να θέσει κανόνες δεοντολογίας και όχι φυσικά φίμωσης των στελεχών του.  Ο λαός αρχίζει να προσβλέπει ήδη στον ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά και στον Τσίπρα και στον Τσακαλώτο και στον Φίλη και σε πολλούς ακόμη. Στο χέρι τους είναι να τον δικαιώσουν ή να τον απογοητεύσουν…