του Σπύρου Σουρμελίδη

Η Διάσκεψη του  Βερολίνου έδειξε ότι η Ελλάδα υπο την πίεση της Τουρκίας έγινε μέρος του προβλήματος στην Λιβύη αντί μέρος της λύσης. Η επιθετική και πειρατική κίνηση της Άγκυρας να ορίσει ΑΟΖ με την εγκλωβισμένη κυβέρνηση  της Λιβύης, του Φαγιέζ αλ Σάρατζ, αλλά και ο απαράδεκτος αποκλεισμός της Ελλάδας από την Διάσκεψη του Βερολίνου, με ευθύνη της Γερμανίας, οδήγησε την ελληνική κυβέρνηση σε κινήσεις  βεβιασμένες, σε μια προσπάθεια να μπλοκάρει την τουρκο-λιβυκή συμφωνία. Η πρόσκληση του Χαλίφα Χάφταρ στην Αθήνα, κατατάσσει την Ελλάδα στη μία πλευρά των αντιμαχόμενων στη Λιβύη, χωρίς να διαφαίνεται ο τρόπος ακύρωσης της συμφωνίας Ερντογάν-Σάρατζ. Το βασικό  πρόβλημα όμως της κυβέρνησης είναι ότι δείχνει να μην έχει  κατανοήσει το περιβάλλον στο οποίο κινείται.

Η κυβέρνηση της κανονικότητας, των αρίστων, των πτυχίων και του επιτελικού κράτους, δεν έχει ακόμα προσγειωθεί στην εποχή μας. Ζει με τα μεγαλεία και τις γραβάτες του παρελθόντος.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εμφανίζεται από την πρώτη ώρα αιφνιδιαζόμενη από τις εξελίξεις και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις αλλά και στα όσα συμβαίνουν στην περιοχή και για την περιοχή της Μεσογείου. Δεν είναι μόνο οι κινήσεις της Άγκυρας που δημιουργούν αναστάτωση στην ελληνική κυβέρνηση είναι η συμπεριφορά των Συμμάχων στο ΝΑΤΟ και Εταίρων στην ΕΕ, που πανικοβάλλουν την Αθήνα.

Από τον περασμένο Αιώνα

Τόσο ο κ. Μητσοτάκης όσο και ο κ. Δένδιας στηρίζονται σε δόγματα-αξιώματα τα οποία έχουν πεθάνει πριν από δεκαετίες. Θεωρούν ότι η Ελλάδα πρέπει να είναι η  πιστή σύμμαχος του ΝΑΤΟ, των Αμερικανών και των Ευρωπαίων, ωσάν να υπάρχουν απέναντι οι «κακοί» κομμουνιστές ή κάποιοι εχθροί της Δύσης. Συμπεριφέρονται ωσάν να μην αντιλαμβάνονται ότι όλοι συνεργάζονται με όλους κατά περίπτωση και όλοι αντιπαλεύουν όλους επίσης κατά περίπτωση. Λαμπρό παράδειγμα η σχέση Τράμπ, Πούτιν , Ερντογάν. Παράδειγμα η Ιταλία με την Γαλλία που έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα στη Λιβύη. Οι Αμερικανοί αν και  έχουν διαφορές με την Τουρκία (λόγω Ρωσίας) επιτρέπουν στον Ερντογάν να δρα στην Συρία, στο Ιράκ, στην ανατολική Μεσόγειο και εσχάτως στην Λιβύη. Παράδειγμα  η σχέση Πούτιν –Ερντογάν για να μην μιλήσουμε για την διπλωματία των αραβικών χωρών. Και δεν ξεχνάμε τις στενές σχέσεις Βερολίνου-Άγκυρας παρά τις διαφορές τους ή τις σχέσεις Βερολίνου-Μόσχας.
Μέσα σ αυτό το περιβάλλον ο μεν κ. Δένδιας ξεκίνησε την θητεία του λέγοντας ότι «δεν είμαστε στην εποχή των κανονιοφόρων» (και τώρα περιμένει τον αμερικανικό και τον γαλλικό Στόλο) ενώ ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης διατράνωσε τη θέση του ότι είμαστε δεδομένοι και απολύτως πιστοί. Σε ποιόν , για ποιο θέμα και για ποιο λόγο;
Η Αθήνα βρέθηκε εκτός της συνάντησης της Μάλτας για το προσφυγικό όπως και εκτός της Διάσκεψης του Βερολίνου  για τη Λιβύη.
Η κυβέρνηση εμφανίζεται ανίκανη να διαχειριστή το Μεταναστευτικό το οποίο έχει μετατρέψει σε εσωτερικό πρόβλημα. Αντί να διαπληκτίζεται με τους Ευρωπαίους και βεβαίως με τους Τούρκους, τσακώνεται ο Μηταράκης με τον περιφερειάρχη Β. Αιγαίου και τους Δημάρχους στα νησιά. Πρώτα ανέθεσαν το πρόβλημα στην εσωτερική ασφάλεια (Χρυσοχοΐδης) και τώρα προσπαθούν  κρυφίως να μάθουν τι έκανε ο …Μουζάλας.
Είναι απίστευτο αλλά η κυβέρνηση που περηφανευόταν ότι ήταν έτοιμη για όλα εμφανίζεται να μην έχει προετοιμαστεί για τα ελληνοτουρκικά ή για τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις ή αυτές με την καγκελάριο Μέρκελ. Με τι ασχολούνται οι άνθρωποι;

Υπόθεση Λιβύη: Το ένα λάθος μετά το άλλο

Ήταν ορατά τα σημάδια ότι η Τουρκία θα  προχωρήσει σε επιθετική πολιτική. Είχε φανεί ήδη στην Κύπρο. Από τον Ιούλιο φάνηκε ότι ο ΟΗΕ , οι Ευρωπαίοι, οι Ρώσοι άρα και οι Τούρκοι ασχολούνται με την Λιβύη. Ο Ερντογάν παρουσίασε Χάρτες με τη «Γαλάζια Πατρίδα» όπου φαινότανε οι επεκτατικές διαθέσεις.
Στον Τύπο (Καθημερινή) δημοσιεύτηκε ακόμα και Σημείωμα παλαιών ετών που είχε αφήσει ο πρέσβης ε.τ Γ. Σαββαΐδης (σύμβουλος του κ. Μητσοτάκη προεκλογικώς όπως και μετά)  για τη Λιβύη στο υπουργείο Εξωτερικών.
Ο Ν. Κοτζιάς είχε επισκεφθεί δύο φορές τη Λιβύη, εκτός αυτού και την ώρα της πτώσης του Καντάφι το 2011, η Ελλάδα (κυβέρνηση Παπανδρέου) είχε ενεργό παρουσία στη Λιβύη για την διάσωση χιλιάδων ανθρώπων. Άρα μνήμη στο υπουργείο για το θέμα υπήρχε.
Ας πούμε όμως ότι η Τουρκία έκανε κάτι μη αναμενόμενο , τη συμφωνία για τον ορισμό ΑΟΖ με την Λιβύη.
Η κυβέρνηση πρώτα έπεσε με τα μούτρα να μην φτάσει η συμφωνία στον ΟΗΕ, μετά διαμαρτυρήθηκε  σε Αμερική και Ευρώπη και μετά διέκοψε σχέσεις με την αναγνωρισμένη κυβέρνηση από τον ΟΗΕ του Αλ Σάρατζ. Ξεκίνησε δε σε συνθήκες πανικού προσπάθεια να αποκτήσει σχέσεις με τον Χ. Χάφταρ, με τον ίδιο τον υπουργό Εξωτερικών Ν. Δένδια να πηγαίνει στην Βεγγάζη. Και στην συνέχεια να τον καλεί στην Αθήνα.
Η συνάντηση Μητσοτάκη –Τράμπ ήταν το πρώτο μεγάλο σοκ για τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Ο αποκλεισμός της χώρας από την Διάσκεψη του Βερολίνου, κυρίως δε η στάση της καγκελαρίου Μέρκελ έναντι του κ. Μητσοτάκη, ήταν το δεύτερο σοκ.
Ο κόσμος του κ. Δένδια, του κ. Μητσοτάκη, και πολλών ακόμα στη ΝΔ , έχει καταρρεύσει.
Περνάνε στην αντεπίθεση με άτσαλο τρόπο χωρίς να πείθουν ότι αυτό που κάνουν το έχουν σκεφθεί, ότι έχουν προβλέψει και τις επόμενες κινήσεις.

Η Ελλάδα –παρά την στάση των …συμμάχων- μπορεί να έχει σχέσεις και με  τα δύο μέρη στην Λιβύη και αυτό αν και δεν βάζει  λεφτά ούτε όπλα  ούτε και έχει μερίδιο σε διαλυστήρια όπως π.χ. οι Ιταλοί. Το πρόσφατο παρελθόν της στη Λιβύη της επιτρέπει να διεκδικεί ρόλο αληθινού διαμεσολαβητή που θα μπορούσε να είναι αποδεκτός απ όλους στη Λιβύη. Ήταν η Ελλάδα που έσωσε 13.000 Κινέζους το 2011 ακόμα και Ολλανδούς στρατιωτικούς. Η Κίνα (μόνιμο μέλος του ΟΗΕ), χρηματοδοτεί τώρα ντοκιμαντέρ για την σωτηρία των 13.000 Κινέζων με πρωτοβουλία και συντονισμό του τότε υφυπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Δόλλη. Υπάρχουν παραδοσιακές σχέσεις μεταξύ των δύο λαών, Ελλάδας και Λιβύης.
Αυτό το χαρτί το απεμπόλησε, ειδικά από την ώρα που πλέον είναι συνομιλητής μόνο του Χάφταρ. Και είναι αυτό το καλό χαρτί αφού η Ελλάδα δεν βάζει λεφτά ή στρατό στην Λιβύη. Με αυτό τον τρόπο και αν η Ελλάδα είχε λόγο στη Λιβύη την επόμενη μέρα οποια και αν είναι η κατάσταση, θα μπορούσε να ανατρέψει την συμφωνία Λιβύης -Τουρκίας για την ΑΟΖ. Όμως τώρα οπως διευκρίνησε η αναπληρώτρια εκπρόσωπος της καγκελαρίας Ουλρίκε Ντέμερ, για την επόμενη φάση , προϋπόθεση για τη συμμετοχή άλλων κρατών είναι να συμβάλλουν «αποδεδειγμένα» στην αποκατάσταση της ειρήνης στη Λιβύη.
Η κυβέρνηση δεν δείχνει επίσης έτοιμη να απαιτήσει την εφαρμογή του εμπάργκο όπλων, κάτι που αποφασίστηκε στο Βερολίνο ούτε και να πάρει μέρος στον μηχανισμό επιτήρησης. Οι δηλώσεις Δένδια ήταν αντιφατικές και δύσκολα ερμηνεύσιμες. Άλλωστε ο ίδιος έκανε διορθωτική δήλωση για το αν θα πάρουμε μέρος και πότε στην ειρηνευτική δύναμη. Δεν είναι τυχαίο που ο εκπρόσωπος της Καγκελαρίας
Στην ίδια την Διάσκεψη του Βερολίνου ζητήσαμε την συμμετοχή μας με λάθος τρόπο. Τα θέματα ήταν η ειρήνευση, η κατάπαυση του πυρός, η διαδικασία του εμπάργκο όπλων, η έξοδος των ξένων στρατευμάτων (δηλαδή και των Τούρκων) από τη Λιβύη.
Οι κκ Μητσοτάκης και Δένδιας ζήτησαν να συμμετάσχουν με θέμα την τουρκολιβυκή ΑΟΖ! Και βεβαίως εύκολα η κα Μέρκελ, πιεζόμενη φυσικά από τον Ερντογάν, είπε ότι το θέμα είναι εκτός ημερήσιας διάταξης άρα και η παρουσία της Ελλάδας.
Ο Ερντογάν αλλά και οι Ιταλοί χαμογελούν με ικανοποίηση για τα δικά μας πάθη.